Kirkjuritið - 01.04.1971, Síða 46

Orðsins þjónn, séra Halldór, í stólnum.
ur. Að baki einni rœðu er mikil
vinna og efalaust meiri, en fólk gerir
sér almennt Ijóst, — lestur, umþenk-
ing, skriftir. Auk þess sinnir hann
öðrum venjulegum prestsstörfum. Um
vetrarmónuðina eru messur í mjög
föstum skorðum hér. Þó messa ég ó
hverri kirkju einu sinni í mónuði og
þarf þó engum að tilkynna það. Á
sumrum er messutilhögun fremur eft-
ir óstœðum hverju sinni. Kirkjusókn-
in er mjög góð að mínum dómi, að
jafnaði um 40 manns við kirkju í
tveim sóknum, en 50—60 manns í
Eyvindarhólasókn. Ég œtlaði mér að
húsvitja, þegar ég kom hér. Af því
hefur ekki orðið sem skyldi. Ég reyni
þó að kynnast heimilunum og fólk-
inu. Auk þess reyni ég að sinna fé-
lagsmálum. Kristinfrœði kenni ég í
barna- og unglingaskólanum að
Seljalandi og sitthvað fleira. Bústörf-
in skipta einnig máli. Ég kemst ncer
fólkinu fyrir þau. Og um hesta-
mennskuna er það að segja, að ég
hitti mjög marga í sambandi við
hana. Hún auðveldar þannig geð-
blöndun við fólk.
— Er þá prestakallið nógur vett-
vangur?
— Með öllu þessu tel ég, að
svo sé.
— Og helztu vandamál? Hver eru
þau?
— Ég hef gleymt sumu af því,
sem ég lœrði í Háskólanum. En þar
vorum við búnir undir margs kon-
ar vonbrigði í preststarfinu. Okkur
var sagt, að við œtluðum að gera
margt og vœrum bjartsýnir, en
mundum mœta tómlœti, messuföll-
um og öðru slíku. Okkur var sagt,
að varla yrði fœrt fyrir okkur að vera
lengur en svo sem fjögur ár í sama
kalli í fyrstu, því að axarsköftin yrðu
svo mörg í byrjun starfsins. En í dag
er mér þakklœti efst í huga — til
Guðs og til fólksins. Ég er þakklátur
Guði fyrir að fá að vera prestur hér
undir Fjöllunum, — eiga það, sem
ég á, — konuna, börnin, heimilið,
útsýnið, söfnuðina. Og fólkinu er ég
þakklátur fyrir viðtökurnar, fyrir fyr-
irgefningu þess á axarsköftum og
rangri breytni, — fyrir uppbyggingu
þess á allan máta. — Ég kom hér
að hausti með sex hesta og hafði
ekki verið hér viku, þegar Fjallamenn
komu með heyforða í hlöðu mína,
nógan fyrir skepnurnar. — Ég skildi
það svo, að þeir vildu hafa dálítinn
bónda í presti sínum. — Ég gœti
einskis fremur óskað mér en einmitt
44