Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 23

°n,n ó Löngumýri á hátíðisdegi.
B|a8amaður grípur fram í öðru sinni
^ftur gríp ég fram í. Og þó œtti ég
kannske að láta Eirík rœða meir um
starf meðhjálparans. Honum er það
kunnugt. Hann hefir verið meðhjálp-
ar' > 28 ár, og er enn til þess tekið,
aVe vel honum fórust þau störf. En
e9 spyr, og ég spyr, af því að ég
Ve>t, að Eiríkur er maður bœnarinnar.
Har>n biður á hverju kvöldi. Hann
notar bœnabókina, sem prentuð er
Qftan við sálmabókina nýjustu auk
e'9'n bœna og lestrar. Hann les bók-
',na: dLjós á vegi." Hann spilar líka
a Liverju kvöldi og syngur með sálm-
ana- „Þetta allt bœtir mig," segir
hann. „Ég sofna vel á hverju kvöldi.
Ég er náttúrulega gamalt barn, en
ég hefi alltaf átt mina barnatrú, og
hún hefir œtíð nœgt mér. Hún varð
ti|( er mér voru kenndar bœnir, við
húslestrana og sönginn."
Og loksins kemst ég að með spurn-
inguna. Ég spyr, hvort bœnin hafi
nœgilegt rúm í guðsþjónustum is-
lenzku kirkjunnar. Eiríkur svarar því
til, að hann álíti það nœgilegt. Stutt-
ar bœnir geti verið eins góðar og
langar. Og þetta svar leiðir hugann
að predikuninni og lengd guðsþjón-
ustunnar. Eiríkur telur prédikanir nú
orðið hœfilega langar, og guðsþjón-
21