Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 17

"þegar vitringarnir heyra þessa dásamlegu og ókunnu lýsingu, fara þe.r aS
hl*9ia, því að þeir hyggja, að réttlœtið sé eiginleiki sem er gefmn fyrs
(Primo infusam) og dreifist svo út um limina. Þeir geta ekk, losnað v.8 hugsamr
skynseminnar, sem telur, að réttur dómur og réttur vilji se rettlcat.S. ess vegna
fer bessi gjöf, sem ekki verður með orðum lýst, fram úr allr, skynsem,, að Gu
,eiur og viðurkennir þann réttlátan án nokkurra verka, sem hondlar son hans ,
,rúnni einungis, sendan í heiminn, fœddan, píndan, krossfestan og svo fram-
Vegis fyrir oss."
Athugasemd: Ég sleppti einu orði i þýðingunni, hélt það kœmi illa við suma
þegar Lúter talar um að slátra skynseminni og fórna henm og yggiu o si .
Þó vil ég dvelja lítið eitt við þetta. Trúin á Guð byggist ekki a /skyns®m'n™'
ekkl heldur fyrirgefningu syndanna. Þess vegna verður sa, sem truir a
á fyrirgefningu hans, að ganga fram hjá skynseminni, þv, að skynSem' J
ekki sagt oss neitt um Guð. Hún getur að vísu gert ýmsar alyktamr, skynsam eg
á'ybanir út frá trú, en hœtt er við, að þœr verði rangar. Tokuim dœmi:
sa9ði við lama manninn: „Vertu hughraustur, barmð mitt. Syn ,r Þ'
fyrirgefnar." Þetta var eins og guðlast, var guðlast i eyrum rœ
Lami maðurinn varð því að velja, annaðhvort að trúa orðum , esu e
Seminni (ályktunum frœðimannanna). Það er nogu erfitt a , trua yri
syndanna, þó ekki sízt, ef skynsemin fœr að stjaka trunm fra.
Önnur athugasemd: Lúter lœrði að skilja orðið réttlœting h,a Pah. ■ Hun, e
ekki fólgin í því að gera syndarann siðferðilega réttlátan, þannig að rangb ^
Verði réttlátur, heldur í því, að Guð hœttir að tilreikna ranglœ ,
^ss í stað réttlœti Krists, þeim, sem á hann trúa. „Hinn sa ausi
sekur, að sekir við refsingu sleppi, og frelsarinn fjötra a sig te ur, a
lausnina hreppi." Frelsunin er frelsun samvizkunnar fra sektinn's. 9
no,aði Lúter orðin „Réttlátur og syndugur í senn." - Fndurfeðmgin ^ ^
fyrst og fremst endurfœðing til trúar og trausts a Guð, sem yrirge ,
ekki synd, tilreiknar réttlœti. Þessu hlýtur að fylgja hugarfarsbreytmg, en
endurfceðing er ófullkomin hér í lífi.
i-úter heldur áfrar
am:
-Þetta er auðskilið, hvað orSin snertir, nefmlega það, að rettlœtið er ekk, ,
ess sem eiginleiki, eins og Aristóteles heldur fram, heldur utan v,ð oss , naðmn,
einni og tilreiknun Guðs, (et nihil formae seu justitiae m nob.s praeter .Ham
■mbecillem fidem seu primitias fidei) og að ekkert réttlœt, er h,a oss að fmna
15