Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 9

svo varð mér, er ég augum mínum leit
hœrra og lœgra í himinljósi þvísa
frá bekk til bekks um hina helgu sveit.
Hvert auglit sá ég ást og þokka lýsa
og gagnkvœm birta af brosi þeirra skein
og blik af þeirri tign, er hœst má rísa.
Oll Paradísar skipan helg og hrein
mér hér var birt, en sýn um stundu bráða
varð ónóg mér í mörgu á ýmsa grein,
og þar sem fyllri frœðslu heitt ég þráða
og falinn kvíða í hjarta mínu bar,
dís minni hjá ég hlaut að leita ráða.
Eins hafði ég vœnzt, en annar galt mér svar,
ekki mín dís, en skrýddur dýrlingsklceðum
öldungur tignarbjartur birtist þar.
Hans augu lýstu eins og Ijós frá hœðum,
ástúð og mildi skein af kinn og brá,
sem föður sómdi, er miðlar gleði og gœðum.
,,En hvar var hún?“, var hróp mitt stundu þá,
og hann: ,,Hún kvaddi mig til þessa staðar,
til lokamarks að leiða þína þrá,
lít lyftum augum efsta hringsins jaðar
í hœðum hátt, — og sjá, hún situr þar,
í heiðurssceti hinnar þriðju raðar“.