Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 92

Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 92
málfar, sem er svo einkennandi fyrir hebreskuna, urðu tœki til að koma til skila þekkingunni á Guði? Er ekki hér gefið til kynna eitthvað, sem við á um máta og gerð predikunar? Þessi samlíking með predikara og skáldi er sett vel fram í bók R. E. C. Brown, The Ministry of the Word.3 Hann ritar: ,,[ vissum skilningi er predikunin ekki hið mikilsverða. Það, sem er mikilsvert er það, sem predikarinn getur ekki sagt, af því að hið ósegj- anlega heldur áfram að vera ósegjan- legt. Það er aðeins hœgt að komast í örlitla snertingu við það, með hinum beztu orðum, sem nothœf teljast. Davíð dansaði fyrir Drottni og Míkal fyrirleit hann í hjarta sínu fyrir al- gleymi hans. Orðfœri predikarans eru dans hans fyrir Drottni. Hinir athuga- lausu kunna að œtla að algleymi hans sé agalaust, en algleymi hans, þvingunarleysi hans er ávöxtur ögun- ar, sem á rót sína í trú og varir við, vegna þess að trúin nœrir og er hon- um vörn gegn heimskuhœtti og óein- lœgni. Hann verður að leggja stund á orð og orðalag, hann verður að taka tillit til imyndar (image) og hrynj- andi, til þess að hann segi ekki það, sem hann hvorki meinar né óskar eftir að segja. Mikið af vinnu hans er lík vinnu skáldsins. Á sama hátt og skáldið nœr hann hinni óþving- uðu framsetningu eftir mikla áreynslu og vinnu. Ekki svo að áreynslan sé orsök þvingunarleysis hans, en á- reynslan býr honum þau skilyrði, sem fœra honum þvingunarleysið. Skáld og predikarar eru snortnir hverju sinni, sem þeir minnast þess, að orð og orðalag eru tjáning hins óaflátanlega sköpunarstarfs Guðs og án hans verða engin orð til né verða notuð í samhengi, sem hefir merkingu. Þeg- ar predikari hrífur náunga sinn fra blindu og þröngsýni, þá tjáir hann 1 verki kœrleika sinn til Guðs og r'l náunga sinna, sem listin gjörir hon- um fœrt að inna af höndum." Með þetta í huga eru hér nokkrar mikilvœgar ráðleggingar Ezra Pound um notkun orða: ,,Því léttar og fjörlegar, sem ver tjáum samspil atriða, þeim mun betn skáldskapur. . . Vér getum ekki bih auðlegð náttúrunnar með upptaln' ingu, með því að hrúga upp setning' um. Skáldleg hugsun tjáir sig með þvl að gefa til kynna, með því að gerö eina setningu þrungna af merkingu' gegnsýrða, þungaða, lýsandi af sjálfrl sér. . . Þar mega ekki vera nein bóka- orð, ekki umritun, ekki umsnúninQ' ur. . . Ekki innskot né orð, sem flögra um í merkingarleysu. Þar mega eng°r „klissjur" vera né „frasar" né e,n' trjáningslegt blaðamál . . . Málið er gert úr hlutlœgum atriðum. Að tja eitthvað almennt og á óhlutlceg0’1 hátt er leti. Slík tjáning er ekkert, ekk1 sköpun . . . Hið eina lýsingarorð, sem er þess virði að vera notað er þa^' sem setningin getur ekki án verið, n þess að fá merkingu, e k k i lýsinQ arorð, sem ekki er annað en skraut' leg mœlgi. Sérhver bókmenntale9 synd tœtir í sundur þolinmœði áheyr andans og sömuleiðis tilfinningu hans fyrir einlœgni þinni".4 90
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.