Kirkjuritið - 01.10.1971, Qupperneq 92

málfar, sem er svo einkennandi fyrir
hebreskuna, urðu tœki til að koma
til skila þekkingunni á Guði? Er ekki
hér gefið til kynna eitthvað, sem við
á um máta og gerð predikunar? Þessi
samlíking með predikara og skáldi er
sett vel fram í bók R. E. C. Brown,
The Ministry of the Word.3 Hann ritar:
,,[ vissum skilningi er predikunin
ekki hið mikilsverða. Það, sem er
mikilsvert er það, sem predikarinn
getur ekki sagt, af því að hið ósegj-
anlega heldur áfram að vera ósegjan-
legt. Það er aðeins hœgt að komast
í örlitla snertingu við það, með hinum
beztu orðum, sem nothœf teljast.
Davíð dansaði fyrir Drottni og Míkal
fyrirleit hann í hjarta sínu fyrir al-
gleymi hans. Orðfœri predikarans eru
dans hans fyrir Drottni. Hinir athuga-
lausu kunna að œtla að algleymi
hans sé agalaust, en algleymi hans,
þvingunarleysi hans er ávöxtur ögun-
ar, sem á rót sína í trú og varir við,
vegna þess að trúin nœrir og er hon-
um vörn gegn heimskuhœtti og óein-
lœgni. Hann verður að leggja stund
á orð og orðalag, hann verður að
taka tillit til imyndar (image) og hrynj-
andi, til þess að hann segi ekki það,
sem hann hvorki meinar né óskar
eftir að segja. Mikið af vinnu hans
er lík vinnu skáldsins. Á sama hátt
og skáldið nœr hann hinni óþving-
uðu framsetningu eftir mikla áreynslu
og vinnu. Ekki svo að áreynslan sé
orsök þvingunarleysis hans, en á-
reynslan býr honum þau skilyrði, sem
fœra honum þvingunarleysið. Skáld
og predikarar eru snortnir hverju sinni,
sem þeir minnast þess, að orð og
orðalag eru tjáning hins óaflátanlega
sköpunarstarfs Guðs og án hans
verða engin orð til né verða notuð
í samhengi, sem hefir merkingu. Þeg-
ar predikari hrífur náunga sinn fra
blindu og þröngsýni, þá tjáir hann 1
verki kœrleika sinn til Guðs og r'l
náunga sinna, sem listin gjörir hon-
um fœrt að inna af höndum."
Með þetta í huga eru hér nokkrar
mikilvœgar ráðleggingar Ezra Pound
um notkun orða:
,,Því léttar og fjörlegar, sem ver
tjáum samspil atriða, þeim mun betn
skáldskapur. . . Vér getum ekki bih
auðlegð náttúrunnar með upptaln'
ingu, með því að hrúga upp setning'
um. Skáldleg hugsun tjáir sig með þvl
að gefa til kynna, með því að gerö
eina setningu þrungna af merkingu'
gegnsýrða, þungaða, lýsandi af sjálfrl
sér. . . Þar mega ekki vera nein bóka-
orð, ekki umritun, ekki umsnúninQ'
ur. . . Ekki innskot né orð, sem flögra
um í merkingarleysu. Þar mega eng°r
„klissjur" vera né „frasar" né e,n'
trjáningslegt blaðamál . . . Málið er
gert úr hlutlœgum atriðum. Að tja
eitthvað almennt og á óhlutlceg0’1
hátt er leti. Slík tjáning er ekkert, ekk1
sköpun . . . Hið eina lýsingarorð, sem
er þess virði að vera notað er þa^'
sem setningin getur ekki án verið, n
þess að fá merkingu, e k k i lýsinQ
arorð, sem ekki er annað en skraut'
leg mœlgi. Sérhver bókmenntale9
synd tœtir í sundur þolinmœði áheyr
andans og sömuleiðis tilfinningu hans
fyrir einlœgni þinni".4
90