Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 11

Hinn aldni kvað: ,,Svo Ijúkist langferð þín
að öllu rétt, — því ósk og bœnir valda
og ást, að gerð var hingaðkoma mín, —
horf yfir garðinn hvítra blómsturfalda,
styrk augans þol, svo þér sé fœrt að sjá
í guðdómsgeislann, heimsljós allra alda.
Náð mun oss sýna himinsdrottning há,
því ég er Bernharð, hennar boðum hlýði,
sem ástareld míns hjarta um eilífð á“.
Sem þeim er kœmi af Króatíu-lýði
vorn sveitadúk að sjá, — og aldrei fœr
fullnœgjusýn af fornrar sagnar prýði,
en hugsar meðan horfir leiðslu nœr:
,,Ó, herra Jesús, lceknir allra meina,
var þannig ásýnd þín, svo Ijúf og kœr?",
svo fór og mér, er horfði á svipinn hreina
öldungsins, sem á sinni jarðlífsför
í trú og skoðun friðinn fann hinn eina.
„Þú náðarbarn", hann mœlti, „ei mun þér gjör
kunn sú hin sœla vist, ef vogar ekki
að hefja sýn frá hinni lœgri skör,
íít upp, sjá hringsvið há, sjá fjœrstu bekki,
unz himins krýndu drottning líta mátt,
sem þetta ríki er vígt, og vel ég þekki".
9