Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 89

°nn vera, þegar hann predikar.
eins þannig er hœgt að predika
með valdi.
Hvað svo sem má segja um vald
a ' sem kann að hafa verið veitt
|^eð vígslu eða/og leyfi til að pred-
a' hvað svo sem má segja um það
Va ð' sem fólgið er í því, sem tekizt
a hendur, hvað svo sem má segja
Vald það, sem fólgið er í boð-
* nPnum, sem fluttur er, þá er það
a, sem birtir kraft miklu viðkvœm-
a,ra’ ^að er persónulegt vald. Það á
sina í persónu predikarans, í því
1 ' Qndans, sem hann lifir.
fr,
^essu valdi kynnumst við fljótt I
Qsögn Markúsarguðspjalls af valdi
,esð- Vart hafði Jesús tekið að pred-
1 Kcipernaum, er „menn undruð-
U$t ... ''
mjog kenning hans, því að hann
enndi þeim eins og sá, er vald hafði
(M e'ns °9 frœðimennirnir"
gQrk' ^ : 22). Þetta var vegna þess,
-lesús leitaði ekki valds með því
r Vltna til „merkilegra manna eða
held'ilda" (qaoting „authorities"),
r Ur talaði hann af hinni nánu
Q Vnslu urn Guð. Hún varð fyrir skírn
jr^ Srnurningu andans. Hún varð fyr-
j ,Va' bans í eyðimörk og freistingu.
SUs predikaði í Kapernaum vegna
Ss^Sarar persónulegu reynslu, og svo
fyrsti kapítuli Markúsarguð-
^Pia ls virðist benda á, — dag í lífi
á h' ' ^a^eu —, þá gerði hann dvöl
þv| 'nn' ^^du predikun sinni með
|e ' fara afsíðis til bœna, persónu-
er9ra bœna (Mark. 1 : 35—38). Það
er essi Jesús, sem hefir vald. Það
sprottið af þvl samfélagi, sem
haana við Guð.
a á, sem bundið er við hið per-
sónulega, er I persónu, er hœttulegt.
Hinir illu kraftar vilja notfœra sér það.
Jesú var freistað til þess að notfœra
sér þetta vald á rangan hátt. Pred-
ikarinn getur e. t. v. ekki forðast þetta
eins og Jesú gerði. Saga kirkjunnar
er skráð dœmum um slík mistök
Reyni predikarinn hins vegar að forð-
ast þessa freistingu með þvi að af-
neita því, að vald predikarans sé
fólgið í persónu hans, þá hefir hann
engan kraft sem predikari. Þetta sést
greinilega í 1. kap. Markúsarguð-
spjalls. Það er vald í persónu Jesú.
Það er kraftur í predikun hans. Þetta
er auðséð á því, sem gerizt með
áheyrendum.
Frekari afleiðing predikunar, — að
hún er persónulegt atferli —, er sú,
a ð efni og form eða máti
eru ein heild. Ágústínus frá
Hippo, afburðapredikari, uppgötvaði
þetta fyrir sig. Hann komst að raun
um, að vœri hann hrœrður af því,
sem hann hugðist flytja (þ. e. efninu),
þegar hann hóf máls, þá hafði pred-
ikunarmáti hans þegar t stað áhrif.
Það var efnið, sem fór um persónu
hans, sem gjörði predikunarmáta
hans áhrifaríkan í því að koma boð-
skapnum til skila. Predikunarmátinn
var ekki eitthvað, sem listfrœðingur
gat sundurgreint. Enginn möguleiki
var á þvt að cetla, að stíllinn vœri
samsafn fyrirfram gjörðra atriða. Ekki
var hœgt að segja áheyrandanum það
nákvœmlega, hvað það vœri, sem
hann œtti að hrtfast af. Efnið í heild
og formið voru samofin óaðskiljan-
lega í persónu predikarans, sem bœði
hafði kraft og vald, svo að það, sem
vakti hrifningu varð skynjað á stund-
87