Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 44

var frá því, að honum tœkist það.
Þá rann loks upp hin mikla stund
í lífi hans, er allt breyttist.
„Það var vorið 1796.
í aprílbyrjun var tekið að plœgja
akrana á Hauge.
Veður var dásamlegt, bjart og sól-
skin. Allur klaki var úr jörðu og
fyrstu vorfuglarnir voru farnir að láta
til sín heyra.
Þetta var 5. apríl.
Fyrir norðan bœinn var Hans Niel-
sen Hauge að plœgja. Honum var
létt í skapi þennan dag. Allt iðaði
af lífi og fjöri í kringum hann.
Hann söng við plóginn alþekktan
sálm: „Hjartkœri Jesú af hjarta ég
þrái." Hann söng ekki hátt, til þess
að aðrir heyrðu það ekki. Hann var
að syngja fyrir sjálfan sig af þörf
hjartans. En honum fannst náttúran
í kring taka undir. Það var eins og
allt fagnaði fyrir Guði þennan dag.
Honum var létt um hjarta. Honum
fannst honum þykja svo óumrœðilega
vœnt um alla. Hann langaði til að
geta gert öllum eitthvað gott!
Hann var farinn að brýna raust-
ina, án þess hann tœki eftir því
sjálfur. Honum fannst hann mega til
að syngja með fuglunum allt í kring.
Honum fannst öll jörðin lofa Drottin.
Hann hafði lokið fyrsta versinu og
dró djúpt andann. Hesturinn nam
staðar. Nú þurfti að snúa við. En
Hans sleppti taumunum og plóginum.
Hann leit upp I töfrandi vorsólina —
og fannst sem hann hefði séð inn
í geislandi auga Guðs. Hann leit
út yfir skógana og víðáttumikla akr-
ana og var svo létt um hjarta, að
honum fannst hann geta svifið upp.
Hann vissi varla, hvar hann var
staddur, og hélt áfram að syngi0
hátt:
„Styrk mig í anda, lát ástgjafir
þínai'/
ástvinur bezti, mér snauðum í fe:
helga þér athöfn og hugsanir
mínaÞ
halt mér og styð mig þótt
breyzkur ég se'
Fari sem vill hér um mig og
hvað mitt
mér er í hjartanu að eiga þig
nóg;
eigi ég, Drottinn minn, þig og
hvað þitt etl
þá lifi ég glaður og andazt
í ró/
Nú hœtti Hans allt í einu að syngi0'
Hann stóð kyrr, náfölur. En af unð
legu andlitinu stafaði Ijómi. Hendaa1
ar voru ósjálfrátt spenntar til bcenar
og réttar fram.
Um varirnar lék hamingjubros-
Hann hvíslaði eitthvað fyrir munn'
sér, án þess að gera sér grein fyr'r'
hvað það vœri. Það var eins og hann
hefði allt í einu fundið til nálœgó°r
Guðs. Titringur fór um líkama han5-
Hann fann sœlan, yfirjarðneskan
frið fara um sig. Það var engu Iíkara
en að hann heyrði rödd Guðs mi°9
nœrri og vœri að bíða eftir að sia
ásjónu frelsarans.
Hann vissi ekkert, hvað tímanun1
leið og ekki heldur hvar hann vC,r'
Allt umhverfis hann hvarf hona^'
Það voru tvœr sálir, sem sameina ^
ust. Það var eins og nýtt líf vceri a
42