Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 28

sjónvarpi, er þegið með þökkum og
metið mikils af stórum hluta þjóðar-
innar. Það mœtti leiða fram marga
vitnisburði og óhrifaríka um óhuga
og fórnfýsi einstakra manna, safn-
aða og félaga, sem starfa að kirkju-
og kristindómsmólum. Vér getum
bent ó margt, sem gefur til kynna, að
kirkja vor er þjóðkirkja í reynd, og
eru þó ekki höfð i huga arfhelguð
tengsl og meira eða minna vana-
bundin viðhorf til sérstakra athafna,
sem flestum eru sjólfsagðar í tiltekn-
um aðstœðum lífsins, en rista e. t. v.
ekki djúpt hjó öllum þorra manna.
Hitt hef ég í huga, að það er kirkjan,
sem mikill hluti landsmanna lítur til
og leitar til, þegar trúarþörfin segir
til sín, þegar svipast er um eftir kjöl-
festu í lífinu og meginmiðum, þegar
menn rétta úr sér og líta upp úr dags-
ins önn og tímans glaumi og spyrja
um tilgang, merkingu og gildi lífsins,
eða þegar menn bogna undan ólagi
dagsins og nístingi nœturinnar og
spyrja: Hvaðan kemur mér hjólp?
Neikvœðar staðreyndir
Á hinn bóginn mœtti benda ó œði
margt til marks um það, að menn
lóta sig kirkjuna engu skipta, hirða
lítt eða ekki um, hvort hún er til eða
ekki, né hvað hún kennir og boðar.
Þar fyrir utan eru svo þeir, sem eru
kirkju og kristni gagngert andsnúnir,
vitandi vits og af sannfœringu. Og
margir virðast hafa trúmól að eins
konar föndri og telja kristindóminn
miður fallinn til slíkra nota en annað,
sem hér er ó boðstólum, og er það
út af fyrir sig rétt. Gagnsamar trú-
mólaumrœður eru sjaldgœfar hér a
landi. Og þegar svo ber við, að menn
birta skoðanir sínar ó trúarlegum
mólefnum, þó kemur einatt í Ijós slík
vanþekking ó einföldustu frumatrið-
um kristinnar trúar, að teljast mó til
undra í landi, sem ó að heita kristið-
Ef til vill ber ekki að draga víðtœk-
ar ólyktanir af þessari staðreynd.
„Skepnan þegir af því að hún hefur
ekkert að segja." En þeir menn talo
stundum mest, sem hafa minnst að
segja. En hitt hefur líka komið fyrir,
að menn hafa verið spurðir um lífs-
skoðun sína eða fyrirvaralaust verið
lótnir svara spurningu um tiltekið
trúaratriði. Og þó getur það gerzt 1
voru landi, að svörin sum séu ámóta
nœrri kristindómi og þau, sem vœnta
mœtti af vörum óiœsra Hindúa eða
Afríkumanna. Þannig var nokkur hóp-
ur fólks á götum Reykjavíkur spurð-
ur í vetur í alþjóðaráheyrn um eilíft
líf. Fœst þeirra svara, sem gefin voru,
báru teljandi merki þess, að Nýja
testamentið hefði nokkru sinni borizt
hingað til lands né vœri til á íslenzku,
því síður, að Kristur vceri neitt sérlega
vitnisbœr í þessum sökum. Það var
helzt eitt fimm ára barn og einn út-
lendingur, sem svöruðu svo, að keim-
ur fylgdi af kristnum dómi, fyrir utan
það, sem einn guðfrœðingur hafð1
til máls að leggja. Og skammt er þess
að minnast, að mikið mál var flutt 1
útvarpinu m. a. um það, hvernig
haga skyldi uppeldismótun barn a-.
Það var kona, sem talaði, og varð'
þessu tœkifœri að miklu leyti til þess
að sverta og níða kristna trú. Og svo
virtist hún sannfróð um kristnar kenn-
ingar, að hver ótínd ambátt Þorgeirs