Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 10

Ég horfði og sá, — þótt hefði ég ekkert svar, —
frá höfði hennar endurskein hin bjarta
himneska birta og hennar króna var.
Þótt þaðan, sem að þrumuleiftrin skarta,
mannsaugað horfi himinboga frá
í hafsins regindjúp til grunnsins svarta,
hvað er sú firrð mót þeirri, er þar ég sá
hennar á milli og mín, en fékk þó eigi
mín augu hindrað hennar mynd að sjá.
„Ó, þú, sem minni von á löngum vegi
veittir þinn styrk, — og átt í Vítis tröð
þín spor, svo sál mín frelsun fagna megi,
í öllu, sem ég sá í minni kvöð,
þinn mátt ég þekkti, er hverri hindrun eyddi,
og hátign þína og náð fann sál mín glöð.
Úr fjötrum þrœls til frelsis þú mig leiddir
í styrk þess valds, er þér til þess var léð,
og reyndir þrek mitt jafnt sem götu greiddir.
Ó, gœt þinna ástargjafa, hverjum með
þú gerðir mína sálu heila og sanna,
svo enn hún sé þér kœr, þá fold ég kveð."
Svo bað ég; — og úr bláfirrð hárra ranna
leit hún til mín og brosti, — og beindi sýn
burtu frá mér að lindum eilífðanna.