Kirkjuritið - 01.10.1971, Blaðsíða 8

því vítt um alheim guðdómsgeislinn fer,
óstöðvanlega, og í hans Ijósi hlýtur
sinn hluta, eftir verðleik, verund hver.
Örugg síns friðar í því ríki nýtur
sú heilög hirðin ölium öldum fró
og tóknið hœsta óstaraugum lítur:
Þríeina Ijós! ó, stjarnan helg og hó,
— sem fögnuð vekur þeim með geislaglóðum,
lít niður til vors heims, er stormar hrjó.
Ef villimenn, sem fóru af fjörrum slóðum,
— Helíka hvar er sén um sérhvern dag
með þróðum syni ó himinferli hljóðum, —
undruðust Rómar dýrð og hóan hag,
— þann tíð, er jarðar lýður laut og dóði
Laterans turna hœð og tignarbrag, —
hvað þó um mig, er hófst af myrku lóði
til himna, — í eilífð sjólfa af tímans sjó,
— fró Flórens ti! þess lýðs, er iögmóls góði
Hví skyldi ei ég nœr hníga sem í dó
og hvarfla milli undrunar og gleði?
daufdumbur heizt ég vildi vera þó.
En líkt þeim pílagrími, er glœða réði
við musterisins dýrð sitt heilagt heit,
í von, að um þó sýn hann síðar kveði,