Kirkjuritið - 01.12.1972, Page 9

lengur, heldur SVEITAR-
SÓKN hér
FÉLAG."
Kirkjan þagði. Hún beið ótekta.
Hún mátti vera að því. Hún á ekki
Qð deyja. Og hún sá ráðherra, þing-
^enn, háskólakennara og presta
koma og halda erindi. Og hún kink-
aði kolli. — „Þetta er ekki svo af-
^e<tt. Það kann að vera, að fólk
skilji þetta betur svona. Að þar sé
talað með einfaldari hœtti en hér
Éjá mér."
En hún sá einnig fleira. Stjörnu-
t'iartar nœtur komu. Áður voru þœr
^ettaðar þögn og friði. Þá hafði
hún verið kyrrlát og skrafað í lág-
Urn, blíðum hljóðum við þá dauðu,
sem lágu kringum hana. Nú barst
beim skarkali blótsyrða, grófyrða,
^rinur drukkinna manna og dans-
'agatónar í skrykkjum. Fnykur af
reVktóbaki og hitasvœkju, illur
^aunn, barst inn í kirkjugarðinn.
°g skeið runnu, og prestar komu
°g fóru, og svipur sóknarinnar fór
S|nnig að breytast. Dag nokkurn fór
fyrsti bíllinn fram hjá kirkjunni, og
®nn annan dag kom síminn út hing-
a®- Nú safnaðist fólk ekki við kirkju-
dyrnar — eins og í gamla daga.
^u voru aðrir samkomustaðir komn-
lr fil sögu og áhugaverðari atburðir
fylgjast með.
En kirkjan var söm. Samkomuhús-
í® hœddi hana. „Sérðu nú, til mín
0rna unglingarnir. Ég hef það, sem
a® dregur. Þú mátt svo sem standa
Parna, — gömul og gamaldags, —
au' þessi skrapalaupur."
Kirkjan varð fá við. En það. bar
vi3
suma morgna, þegar samkomu-
^S'ð svaf, af því að það hafði ver-
ið fullt kvöldið áður, að hún kallaði
I Tim-sókn eða Staby og spurði, hvort
þeir skildu þetta þar og hvort þeir
vissu, hvaðan þessi hús vœru kom-
in. Þá sagði kirkjan í Tim henni, að
þau vœru frá Grundtvig. Og kirkjan
í Vedersö varð djúpt hugsi. Grundt-
vig, — það gat hún ekki skilið.
Dag einn var hér komið trúboðs-
hús.
„Hver ert þú?" sagði kirkjan.
„Ég er trúboðshúsið. Ég kom til
þess, að hinir heilögu gœtu komið
saman."
„Hum. Svo, já, — þeir heilögu.
Ég hafði nú haldið, að það vœru
þeir, sem kœmu hingað til mín."
„Nei, til þín koma þeir nú holt
og bolt. Til hvers er það? Allir menn
verða að snúa sér."
„Eiga þeir að standa á haus?"
sagði kirkjan, en iðraðist á samri
stundu, þvi að hún heyrði sam-
komuhúsið flissa.
„Þú ert ekki nógu góð handa okk-
ur," sagði trúboðshúsið.
„Nú, ég er ekki heldur nógu góð
handa ykkur," sagði kirkjan. „Hve-
nœr œtlið þið að rífa mig?"
Heiðbjarta, undur hljóða sumar-
nótt kom Jesús gangandi í gegnum
Hug. Hann var að koma frá guð-
dómsvísitazíu í Edinborg á Skotlandi
og hafði gengið yfir Vesturhafið um
kvöldið. Nú kom hann gangandi upp
að kirkjunni. Enginn sá hann. Hann
fór inn og settist í einn bekkinn.
Lengi sat hann og horfði upp að
altarinu. Öðru hvoru kinkaði hann
kolli. Hann leit upp að hringjara-
bekknum. „Þarna stóð Larsen gamli,"
tautaði hann. Og hann leit upp á
295