Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 14

situr afsíðis og vœntir ekki stór-
merkja. Guðsþjónustan hefst með
venjubundnum hœtti. Organ er knú-
ið, kórbœn lesin. Siðan tekur söfn-
uður við í sólmi:
,,l al sin glans nu stróler solen
livslyset over nódestolen."
Grundtvig hefur orðið, töframaður
og trúhetja og um leið svo dansk-
ur, að hvítasunnan skiptir í skjótri
svipan um þjóðerni í vitund ferða-
langs norðan úr höfum. Inngangsorð
sólmsins eru sterk. Síðan kveður við
mildari tón. Sjólenzkt vor fer um
kirkjuna. Annað og þriðja erindi orka
ó hugann eins og óróðinn milliþótt-
ur, nóttúrurómantík, algyðistrú ó
villigötum:
,,Det ónder himmelsk over
stovet,
det vifter hjemligt gennem
lovet"
. . . ,,og yndig risler ved vor fod
i engen bœk af livets flod."
En hér fœr enginn tóm til nöld-
urs. Kveðandin fellur ekki. Hafi
Grundtvig verið í þann veginn að
fara út af sporinu í millispilinu, er
ekki lengur um neitt að villast í
nœstu erindum. Hér er enginn seið-
maður ó ferð, þó svo að hann hafi
allar sjónhverfingar orða og mynd-
vísi í hendi sér. Hér talar kristinn
maður, talar og lofar Krist, syngur
Kristi dýrð, svo að fleiri mundu vilja
kveðið hafa:
300
„Opvógner, alle dybe toner,
til pris for menneskets forsoner!
Forsamles, alle tungemól,
i takkesangens offerskól!
Istemmer over Herrens bord
nu menighedens fulde kor!"
Daninn, sem nokkrum versum
framar fann lindir lifandi vatns 1
lœkjarsytrum sjólenzkrar sveitor,
þjóðernissinninn, sem aldrei þreytitst
ó að minna samlanda sína ó hin
nónu tengsl „þjóðaranda" og guðs-
anda, þjóðtungu og guðsorðs,
skyndilega er hann orðinn alþjóð'
legur og meira en það. Og þó ekki
orðinn. Þetta hefur hann alltaf ver-
ið. Nýtt svið stendur opið, baksvið,
sem hulið var tjaldi um sinn, en
ekki myrkvað né týnt. Það var alh
og sumt. En ó þessu sviði situr krists-
maðurinn Grundtvig og sér urn
heima alla, leikur öllum strengjurri
hörpu sinnar í senn. Hvítasunnan er
eftir allt saman hreint ekki dönsk-
Hún er hvers manns eign. Niður'
lagsorð sólmsins eiga heima í röð'
um hinna stóru sólma kristinnar
kirkju allra þjóða og allra alda:
,,l Jesu navn da tungen gloder
hos hedninger sóvel som j0der'
i Jesu-navnets offerskól
hensmelter alle modersmöl,
i Jesu navn udbryder da
det evige halleluja.
Vor Gud og Fader uden Iige-
Da blomstrer rosen i dit rig©/
som sole vi gór op og ned
i din enbórnes herlighed,
thi du for hjertet, vi gav dig< ^
gav os med ham dit Himmerig-
A