Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 18

Hér segir frá heimsókn til
Halldórs á Kiðjabergi og fleiru
Stillt er
elfar flóð-
kemst (dó áln
ei aá síður
áfram sína slóð
Brotinn steinn
í dag er landið hvítt, og óin, sem
kölluð er hin hvíta, er gró og
þykkjuþung. Hinu ó hún þó fremur
að venjast að vera sú Ijósa prýði
landsins, er falli líkt og silfurfesti
um hóls og brjóst. — Hvað um
það? Hún er ó sínum stað. — Þarna
hefur hún runnið fró því sögur hóf-
ust. Hún bar vatn til sjóvar úr PoH'
rós og Kvernalœk, þegar síðasti bisk-
upinn var borinn til moldar, með
sama hœtti og hún hafði tekið við
öllum lœkjum og vötnum úr Biskups-
tungum, þegar ísleifur biskupsefni
sleit hér barnsskónum. — Sago
hennar yrði mikil bók, ef skróð yrði-
Haustið eftir vígslu Skólholtskirkju,
þeirrar nýju, kom Skúli Gunnlaugs-
son, oddviti í Brœðratungu, í minja-
salinn undir kirkjunni. Þar sparði
hann um legstein Hannesar biskups,
vildi sjó, hvort ekki vœri brotið of
honum horn. Og það stóð heima-
Steinninn er allstór marmari, og hef'
ur brotnað af honum mikið horn
að ofan. Það hefur þó ekki glatazt.
Sögu kunni Skúli af steini þesS"
um, er hann kvaðst hafa heyrt foð-
ur sinn, Gunnlaug ó Kiðjabergi,
segja: Steinninn var höggvinn í Dan'
mörku og kom út hingað með skip1
ó Eyrarbakka. Var hann síðan flo^'
ur ó ísum heim í Skólholt. Flóamenn
sóu um flutninginn að Kiðjaberg',
en þar tóku við Grímsnesingar nr
sunnanverðu Grímsnesi og fluttu
Hömrum. Loks tóku svo við menn
úr ofanverðu Grímsnesi síðasta a
fangann. Var fyrir þeim bóndinn a
Hömrum, fljóthuga maður og °rð-
hvatur í frekara lagi og sóst þó ^
304