Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 21

kirkjunni rœkti hann af sömu alúð
og skyldurœkni og allt annað, —
af sömu hógvœrð og hlédrœgni einn-
ig. Það er sannfœring mín, að ekkert
hefði hann tekið fram yfir þann
starfa á helgum degi. Helsjúkur var
hann enn á sínum stað hjá altarinu,
las bœnirnar og skrýddi prestinn. Á
nœsta messudegi í Brœðratungu dó
bann, annan dag jóla 1966.
Liðin er öld
Nú víkur sögu að Kiðjabergi. Þar
bjó á ofanverðri siðustu öld yfirvald
Amesinga, Þorsteinn Jónsson, sýslu-
oiaður og kancellíráð. Þorsteinn
byggði bœ þann, sem enn stendur
a Kiðjabergi. Hann hélt sig að heldri
rr|anna sið og snœddi með for-
9ylltum hnífapörum, er hann hafði
Tieð sér á ferðum sínum. Eftir hann
bió á Kiðjabergi son hans, Gunn-
^augur, nefndur eftir móðurafa sín-
Urr>, séra Gunnlaugi Oddssyni dóm-
k'rkjupresti. Gunnlaugur var hrepp-
stjóri Grímsnesinga, vinsœll maður
°9 þótti mikill mannasœttir, þegar
við þurfti. Kona hans var Soffía,
^óttir séra Skúla Gíslasonar á Breiða-
bólstað. Hún var annáluð höfðings-
kona.
Liðin er öld frá því að Þorsteinn
sýslumaður byggði bœ sinn, og enn
býr í þeim sama bœ þriðji maður
sornu cettar. Raunar hefur hann átr
bQr heima í áttatiu ár. Og til hans
er for ger einn sólskinsdag á vot-
v'ðra-hausti. Tveir eru í þeirri för:
^veinn Skúlason Brœðraíungubóndi
°9 undirritaður.
bað eru engar ofsögur, að haust-
bQ9ar geti verið fagrir. Ég hef aldrei
Skúli Gunnlaugsson í Brœðratungu.
komið að Kiðjabergi áður, en mér
verður litið vestur á árbakkann gengt
Arnarbœli. Þangað sótti ég eitt sinn
reiðhesta mína, tvo, og reið þeim um
hásumarnótt upp að Torfastöðum.
— Við ökum hjá vörðunni í Kálfs-
borgarholti, þar sem spesian fannst,
og litlu síðar um bugðóttan veg nið-
ur með hjöllum ofan í daldrag, sem
hallar að ánni. Þar stendur bœrinn,
að vísu dálítið hrumur að sjá, —
svo nœrri árbakkanum, að ég minn-
ist þess ekki að hafa séð aðra bcei
í slíku nágrenni við straumvatn. Þó
er bcejarstœðið einkennilega fagurt
og hlýlegí. Áin er að vísu söm við
307