Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 22

Bœr Skúla í Tungu og Brœðratungukirkja.
sig, þung og mikilúðleg, en óvallt
er hún auganu fró og andanum
hressing.
Nokkrir hestar nasla í hlaðvarp-
anum. Jarpur hestur, stór og með
afbrigðum haustfeitur, sleikir mél af
fati heima við fjósdyr. Ég sé mið-
aldra manni bregða fyrir. Þeir eru
aðeins tveir ó bœnum, segir Sveinn.
Sœldarlegir hundar gjamma að okk-
ur kumpónlega.
Þegar sunnar kemur ó hlaðið, verð-
ur þar sund milli trjógarðs og bœj-
ar. Ibúðarhúsið stendur með upphaf-
legum ummerkjum að mestu. Yfir
bœjardyrum er lítill, blór og spor-
öskjulaga skjöldur með óletrun:
„Landsimastöð" stendur þar eða
eitthvað slíkt. Þannig voru sim-
stöðvar merktar snemma ó þessari
öld. — Sveinn stígur kunnuglega
upp þrepin, tvö eða þrjú, inn í bœj-
ardyr. Þar kemur húsbóndinn fram,
Halldór Gunnlaugsson, hreppstjóri
Grimsnesinga i hartnœr fjóra óra-
tugi og enn í fullu gildi. Þeir frœnd-
ur heilsast með innileikum. Mér er
einnig vel tekið.
Bœr og bóndi
Innanstokks er engin kona ó þess-
um bœ. Halldór hefur aldrei kvœnzt.
Árum saman hefur hann búið 0
Kiðjabergi við annan mann. Félag1
hans, sem nú er, skilst mér að hafi
að mestu alizt upp þar ó bœnum,
en fluzt i burtu um tvítugt, — kom-
ið siðan aftur um fertugsaldur. Þótf
bœrinn sé forn, er hann undarleg0
vel um genginn. Heimamönnum
hlýtur hann að vera heilagt vé. Það
er líkast þvi, að klukkan hafi geng'
ið ögn hœgar hér en ó öðrum bce|-
um. Fundum okkar Halldórs hefar
sjaldan borið saman, þótt báðir bu'
á sama árbakka. Þá sjaldan við höf-
um skipzt á orðum á förnum veQj
eða mannamótum, hefur hann P°
reynzt veitandinn, en ég þiggiandi-
Ekki svo að skilja, að hann sé má|-
skrafsmaður. Fátt vœri fjœr sanm-
Þótt efalaust þekki hver maður 1
308