Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 25

það mikinn ábyrgðarhluta í þessu
Qri að giftast svo ungri konu. -—
Það var þegar hann var prestur á
Núpi. Hún var þá í Hraungerði hjá
stiúpa sínum, séra Sigurði, og móð-
Ur sinni.
■— Og hvernig var það álit rök-
stutt?
-— Ja, hann hefur víst haldið, að
hún vœri ekki starfinu vaxin. Þœr
þurftu að vera meira en prestskonur
1 þá daga, — mikið bóndakonur.
1 En það fór nú víst allt saman
vel.
Hún var fœdd '38 og giftist '58,
^issti manninn '88, missti heilsuna
f 908 og dó 1918. Þau eignuðust
^3 börn. Og þar af komust 5 upp.
Hin dóu flest úr barnaveiki. — Hún
Sa mikið eftir þeim hún mamma,
Serstaklega voru þau tvö, sem hún
Var svo samrýnd. Þau dóu þrjú í
6lna þá. Þau voru eldri heldur en
nun- Hún fékk líka barnaveikina, en
Var sú eina af þeim, sem lifði í það
skiptið. Hún var fœdd '65, en séra
Skúli var elztur af þeim, sem upp
^omust, fœddur '61. Helgi var se::
a<um yngri heldur en séra Skúli, en
Sera Gísli var fœddur '67. Svo átti
nUn bróður, sem Þorsteinn hét, og
ann komst til Ameríku, — hefur
siálfsagt verið eitthvað óstýri látur.
Hann |entj séra jénj Bjarnasyni,
°9 var orðinn prestur, þegar hann
°- Um hann er heilmikið í bréfum,
Sern Finnur Sigmundsson heíur gefið
ut- Hann var skáldmceltur.
Fra Sigríði Pálsdóttur
~~~ Hann var nú skáldmœltur hann
9amli séra Skúli líka. Það kom einu
sinni sálmur eftir hann í ,,Verði
Ijós". Hann byrjar á þessum orðum:
„Sú er lífs míns sœlust stund." —
— ,,Er á milli ótta og vonar —
einka- þíns í nafni sonar — þinn
ég, Guð minn, flý á fund." Hann
orti þetta víst einhvern tíma, þegar
þau misstu flest börnin.
Svo orti hann eftir hana tengda-
móður sína líka, Sigrlði Pálsdóttur.
Það var náttúrlega mikið uppistand
yfir því, að hún skyldi giftast séra
Þorsteini Helgasyni. Hann var trú-
lofaður biskupsdótturunni í Viðey.
Þá var Sigríður Pálsdóttir stofustúlka
þar, sem kallað var. Það eru heil-
mikil bréf um þetta í því, sem Finn-
ur hefur verið að gefa út. Þar eru
meðal annars bréf frá Sigrlði, og
ver hún sig þar, segir, að þetta hafi
ekki verið sér að kenna. En hún
var náttúrlega útrekin þarna, eins
og gefur að skilja. En Þorsteinn gaf
það ekki eftir að kvœnast henni.
Svo varð hann prestur í Reykholti.
Um dauða hans þar eru margar
sagnir, sumar kannski skáldsögur.
Um það veit ég ekki. — Hún hafði
sungið vel, hef ég heyrt, Sigríður
Pálsdóttir, þegar líkið var fundið og
borið í kirkju. Þá hafði öllum fallizt
svo hugur, að þeir höfðu ekki getað
byrjað að syngja hann inn I kirkj-
una. Þá hafði hún tekið lagið. En
það var sagt hún mundi lítið hafa
sungið eftir það.
Svo giftist hún séra Sigurði í
Hraungerði og eignaðist með honum
tvœr dœtur, sem báðar dóu. Síðar
fór hún að Breiðabólstað og var þar
hjá dóttur sinni og tengdasyni. Þar
voru þœr hjá henni alltaf, frœnd-