Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 65

Urn ekkert um Jesúm heima hjá sér.
Þeim er fáum kennt að biðja. Ekki
er farið með þau til kirkju að jafn-
Qði og mörg fara á mis við sunnu-
áagaskóla. Skírt barn lifir í sjö ár
1 fómarúmi, þegar miðað er við
^istindóm. Að því búnu fá þau
n°kkrar kennslustundir í skólanum,
en án a 11 s stuðnings að heiman.
^vaða gagnsemi er að þessu?
er það að efasemdir um krist-
'ndómsfrœðslu i skólum koma í
^agsljósið. Kirkjan og heimilin hafa
Ýff af sér allri ábyrgð, að kalla,
^fir á skólann. Þetta er að hefna
Sln nú á dögum. Foreldrarnir fá nú
kenna á því, bœði á líkama og
f^ugum, hvað af þessu hefir leitt.
kólinn er þess ekki umkominn að
re'sa þag gr rústum, sem heimilið
hefir rifið niður.
^ Hið versta er þó eftir að nefna.
u á dögum er það ekki aðeins
ceruleysið, sem rœðu
h '
5ur ríkjum á
e,rnilunum, í þessum efnum, heldur
^antrú. Margir foreldrar sá van-
^u 1 hug barna sinna. Á þann hátt
erlast þau gegn skólanum og krist-
ndórnsfrœðslunni og hinu kristna
uPpeldi.
Kristindómsfrœðsla í skólum er
ekki nóg
Heimili og kirkja verða að standa
saman. Kirkjan vill það. En er þetta
mögulegt? Það er auðvelt að gagn-
rýna heimilin og auðvelt að krefjast
af þeim. Hvers getum við vœnzt?
Heimilin eru enn á trúnemastigi.
Hvað geta þau þá kennt öðrum?
Kirkjan hefir engan rétt til að
gagnrýna og krefjast, fyrr en hún
hefir veitt aðstoð sína og hjálp. Lítið
hefir hún hjálpað skólunum og enn-
þá minna heimilunum. Klukkurnar
kalla á afskipti kirkjunnar af kristnu
uppeldi. Hún verður að láta skólum
og heimilum hjálpargögn í té og
veita þeim stuðning. Hún verður að
ná samstöðu og samvinnu við þessa
aðila, áður en hún getur talið sig
hafa rétt til að vœnta meir en nú
er af þessum aðilum. Víst er um
það, að þessi tilfinning fyrir ábyrgð
hefir vaknað í kirkjum vorum, dœmi
þess er að finna bœði í Finnlandi
og Svíþjóð.
Síðar verður e.t.v. hœgt að biría
hér áœtlun um uppeldi í kirkju og
á heimilum I Noregi.
351