Kirkjuritið - 01.12.1972, Qupperneq 67

sletti, var útblásin — líkt og kál-
vomb í kú. Samúðin með „kirkj-
Ur|ni", sem ofsœkir réttláta og sak-
lQusa borgara, var aftur á móti lík-
Usf gallblöðru, full af súr og beiskju.
^ólgagn kirkjumálaráðherra lét ekki
s'tt eftir liggja. Á forsíðu var skrifað
storum stöfum um „ógilding skírnar.
sattmálans" og mikinn sigur. Slðar
^atti í sama blaði sjá eftirfarandi
^ydrsögn ásamt stórri mynd: „Al-
eilbrigður við vinnu eftir 103 stunda
Ungurverkfall". — Undir þeirri fyr-
'rsögn var með drýgindum talað um
Pá, sem lagt hafi hinum ofsótta lið,
"ý sagt, að þeir hafi ekki gert það
"t'l þess að auglýsa sjálfa sig, eða
a neinn annan hátt í eigingjörnum
' 9angi". — Og vissulega var það
ollegt og kristilegt að hjálpa þeim,
^m var hjálpar þurfi, — aðeins
e'tt, að svo virðist sem hjálpend-
Urnir séu að segja til sln undir rós.
t'oð má heita grátbroslegt, hve
ájál
stUnd
iris
Prœðisskrif sama málgagns urðu
um spaugileg. Höfundur þáttar-
Qg "Á fjörum" tekur svo til orða,
það minnsta, sem hœgt sé að
®ra fyrir góðan og gegnan þjóð-
^®agsþegn, sé að „afskíra" hann,
9or hann á enga ósk heitari.
»afskíra", — hvað er nú það?
hróð|
fc’eirri
e9t vœri að frétta meira af
serimóníu.
QðSa-i höfundur játar í sama pistli,
L; . ann hafi ekki kynnt sér „rök
K'rkjí
bv
'iunnar
eða yfirvaldanna fyrir
|<0 verða ekki við" beiðni við-
r^^Háa, -— kveðst eiga afar erfitt
kiri^- ^kilia gildi þess fyrir þjóð-
|6g^Una °9 yfirvöldin „að vilja endi-
telja mann, sem á enga ósk
heitari en að láta afskírast, til með-
lima sinna með illu eða góðu".
Var það furða, þótt maðurinn
rœkist ekki á rökin? Og vissulega
hlýtur að þurfa afar skarpan skiln.
ing á svo rótarlega meinbœgni, sem
þar um getur. — En meðal annarra
orða: Eru í raun og sannleika ein-
hverjir þeir glópar í landinu, að
þeir viti og skilji ekki, að engin
athöfn er þegnunum jafn auðveld
og frjáls og sú, að leysa sig úr
„viðjum" kirkjunnar?
Og enn er játning í sama skrifi.
Þar stendur orðrétt: „Ég er að vtsu
ekki ýkja sterkur á svellinu í guð-
frœðinni, en ég hélt, að kirkjan
hefði m.a. þrjú sakramenti og af
þessum þremur undirgangast þegn-
arnir tvö, ýmist sem óvitar eða ófull-
veðja unglingar — þ.e.a.s. skírnina
og ferminguna. Þriðja sakramentið
— hjónabandið —, þar sem full-
orðnir aðilar heita því undir votta,
að láta ekkert skilja sig að — enda
sé ekki hœgt að rjúfa það, sem
Guð hefur saman gefið — er hœgt
að ógilda að tilteknum formsatrið-
um fullnœgðum. Hin tvö mun ekki
vera hœgt að ógilda!"
Hér mun ekki þurfa athugasemda.
Það er undirrituðum þó ráðgáta,
hvernig maðurinn hefur álpast til að
komast að því, að skírnin er kölluð
sakramenti. — Ennfremur er það
íhugunarefni, hvaða skilning þeir
menn muni leggja í skírnarsáttmála
og staðfestingu hans í fermingu, sem
tala um mikinn sigur í umrœddu
máli. En, hvað sem öðru líður, er
þó þörfin á aukinni frœðslu meira
cn augljós.
353