Kirkjuritið - 01.12.1972, Síða 86

rœna, drepa og fremja alla þrjózku
sína eins og þeim býður við að
horfa og dettur í hug hindrunarlaust.
Nú hefur Kristur ekki œtlazt til, að
vér hlýðum þeim í öllu, sem þeir
segja og gjöra, heldur þegar þeir
flytja orð hans, fagnaðarerindið,
ekki þeirra orð, verk hans, og ekki
þeirra verk. Hvernig gœtum vér ann-
ars vitað, hvort varast skuli lygar
þeirra og syndir? Það hlýtur að
vera til regla um það, hve langt
skuli hlýða þeim og fylgja. Sú regla
hlýtur að vera sett af Guði, ekki
þeim, ofar þeim. Og eftir henni vit-
um vér, að oss ber að fara, eins
og vér munum heyra í fjórða boð-
orðinu. Nú hlýtur svo að vera, að
meirihlutinn í andlegri stétt einnig
prédiki ranga kenningu, svo að oss
veitist fœri ó að vinna verk þessa
boðorðs og reynt verði, hvað vér
viljum gjöra gegn slíkum lastmœlum
vegna heiðurs Guðs.
Ó, vœrum vér trúir í þessu, hve
oft hlytu embœttissnóparnir (die
Offizialbuben) að kveða upp pófa-
og biskupsbann sitt til einskis! Hve
móttlausar yrðu hinar rómversku
reiðarþrumur. Hve oft yrði marg-
ur að þegja, sem heimurinn verð-
ur að hlýða ó? Hve fótt yrði
ekki um predikara í kristninni? En
það hefur orðið ofan ó. Allt verð-
ur að vera rétt, sem þeir staðhœfa.
Enginn er só, er stríði fyrir nafn
Guðs og heiður, og ég hygg, að
engin synd sé meiri og almennari
í ytri verkum en í þessu efni. Það
er svo hóleitt, að fóir skilja, þar
að auki prýtt með nafni Guðs og
valdi, hóskalegt ó það að ráðast.
En postularnir voru fyrrum snillingar
í því, einkum Páll, létu það ekki
á sig fá, hvort sem œðsti eða lœgsti
prestur hefði sagt það, gjört það 1
nafni Guðs eða sjálfs sln. Þeir beindu
athygli að verkunum og orðunum
og báru saman við orð Guðs, hvort
sem það var mikli Hans eða Lasi
litli, sem sagt hafði eða gjört í nafm
Guðs eða manna. Þess vegna hlutu
þeir og að deyja. Miklu meira mcetti
segja um það á vorum tímum, þvl
að nú er það langtum verra. En
Kristur og Pétur og Páll verða að
hylja það allt með sínum heilögu
nöfnum, svo að ekki hefur fundizf
smánarlegri hula en hið allrahelg-
asta nafn Jesú Krists. Það getur gi°rt
menn dauðhrœdda vegna misnotkun-
ar og lastmœlis gegn nafni Guðs
einungis, og þá óttast ég, ef lengur
helzt, að vér verðum að tilbiðja djof'
ulinn sem guð. Svo óhemju gróft fara
andlega valdið og menntamennirmr
að ráði sínu í þessu efni. Sá tím'
er kominn, að vér œttum að biðja
Guð þess I alvöru að hann helg1
nafn sitt. En það kostar blóð,
erfingjar hinna heilögu píslarvotta-
sem unnizt hafa með blóði þeirra'
verða að verða píslarvottar að nýiu'
Meira um það síðar.
372