Kirkjuritið - 01.12.1972, Síða 91

sv° að ég þveginn í blóði lambsins
me9i njóta eilífs fagnaðar. Fyrir
Drottin vorn------
Stóla
Stólan er borði um 10 cm breiður
°9 um 3 m langur, sem lagður er
Vfir hóls inn og fellur niður um brjóst-
Qð framan nœrri jafnlangt og
Serkurinn. Hún er borin af biskupum,
Prestum og djóknum. Á biskupum
fellur hún langt niður að framan,
a prestum er hún krosslögð ó brjóst-
'nu/ en ó djóknum er hún borin á
V|nstri öxl og krosslögð ó hœgri
m|oðm. Lindinn er bundinn yfir hana.
tólan er þekkt í austurkirkjunni síð-
an á 4. öld og á Spáni og í Frakk-
andi síðan á 6.-7. öld, en var
ar>9u síðar tekin upp í Róm. Stólan
9etur verið úr hvaða efni sem er.
'tur hennar er sá sami og litur hök-
U s °9 handlíns. Hún er skreytt með
Utsaumi, einkum á endum og hefur
Venjulega kögur eða skúfa á endum.
Vrirmynd hennar er talin Pallium
/ er páfi og erkibiskupinn bera,
®n það er úr hvítum ullardúk, sem
^Qrtir jafnarma krossar eru ofnir í.
.. u a tímum eru tvenns konar stólur,
nnur löng og frekar mjó, hin breið-
ari
uð
°9 rnun styttri. Hin styttri er not-
Þegar ekki er verið í hökli og
,6 ^órkápum. Á 8. öld var stólan
0 uð sem prestslegt tákn og báru
i estar á Frakklandi hana hversdags-
le9a.
si V171 stólu segja hinar fornu messu-
^ yringar þetta: ,,Stóla jarteinir ok
ska|HnS boðorða (Mt- 11 29)/ er bœði
^ Prestur undir ganga og öðrum
nna- byí fellur stóla um þrjóst of-
an, allt á fœtur niður, að hann skal
það hugfesta mjög, að hann gangi
þá götu, er öðrum hcefir að fylgja."
Stólu fylgir þessi bœn: „Drottinn, í-
klœð mig aftur klœði ódauðleikans,
sem eg glataði við yfirtroðslur hinna
fyrstu foreldra og gef, að eg, sem
óhœfur er til að nálgast þína heilögu
máltíð, megi fyrir þína náð öðlast
eilífan fögnuð.
Fyrir Drottin vorn-------
Lindi
Lindi er borinn yfir serk og stólu
í mittisstað. Hann er ýmist snúinn
saman úr mörgum þráðum eins og
kaðall, eða flatur borði og þá stund-
um skreyttur útsaumi. Hann getur
verið úr u11, silki eða öðru efni og
í hvaða lit sem vill. Sé hann ekki
flatur, þarf hann að vera svo lang-
ur, að hœgt sé að hafa hann tvö-
faldan. Skúfar eða kögur eru á end-
um hans.
Lindinn var hjá Rómverjum sér-
kenni þeirra, sem embcetti gegndu i
hernum. Síðan fengu hann aðrir em-
bcettismenn, og þannig hefur hann
komizt inn í kirkjuna með hinum
rómversku klceðum. Hlutverk hans er
að halda saman serknum og stytta
hann, ef með þarf. Biskupar, prestar
og djáknar bera hann. Lindi er ekki
notaður með rykklíni, þótt hans sé
ekki síður þörf þar. Stafar það af
því, að rykkilínið taldist óœðra fat
en serkurinn.
Um lindann segja messuskýringar:
„Lindi (cingulum) merkir bindindi og
varúð þá, er prestur þarf að hafa
í lífi sínu, að eigi geri ofmetnaðar
veður honum mannkostina að farar-
377