Jörð - 01.09.1940, Blaðsíða 143

Syngjum Drottni nýjan söng
SUMIR eiga erfitt me8 aÖ láta
sér skiljast, að í safnaðarsöng-
inum felist nein sérleg fegurð. I
þeirri skoðun felst eigi lítill mis-
skilningur á eðli safnaðarsöngsins,
sem á að vera söngur alls safnað-
arins, er í kirkju kemur, i hvert eitt
sinn.
Safnaðarsöngurinn er í eðli sínu
einraddaður söngur. Allur þorri við-
staddra kirkjugesta, eða þeirra, sem
með nokkru móti geta sungið, lær-
ir og syngur lagið sjálft (melódíuna).
Hlutverk organleikarans og hljóð-
færisins er það, að lciða söng safn-
aðarins. Þess vegna þarf það helzt
að vera með allsterkum röddum.
í guðshúsi á hver og einn að
syngja með þeirri rödd og þeirri
gáfu, sem hann liefur þegið, til dýrð-
ar Drottni. Þegar flestir syngja og
helzt allir, þá er það orðinn safn-
aðarsöngur. í guðshúsi, frammi fyr-
ir augliti Drottins, lofar jafnt ólærð-
ur sem lærður gæzkuríkan Guð og
frelsara sinn, Drottin Jesúm Krist,
lofar, ákallar og heitir á hjálpræði
til handa sér og öðrum. Hann kem-
ur þangað, til að styrkjast í sinni trú,
og styrkir með því aðra.
Yfir safanðarsöngnum, sönnum
safnaðarsöng, hvilir sérstök fegurð.
Hann getur orðið hrífandi fagur,
þróttmikill, áhrifarikur. Hann tjáir
það, sem helgast er og hæst, boð-
ar hið eina örugga hjálpræði. Hann
er þökk og lofgerð, tilbeiðsla í heyr-
anda hljóði; hann er fyrirbón; hann
er samfélag margra, og túlkar sam-
eiginlegt traust og sameiginlegar
vonir, í nafni Drottins. Slikur söng-
ur má því teljast góður kirkjusöng-
ur, sættandi og sameinandi marga
hugi, þótt mörg sé skoðun og marg-
breytt lund. Hann verður að bless-
andi gleði og huggunarlind í lífi
hvers safnaðar, og þvi fremur, er til
lengdar lætur. Það er hrifandi og
fagurt, er börn og æskulýður og full-
orðið fólk lofar og tilbiður Guð hátt
°S i heyranda hljóði, með einum
rómi, einum huga, einni sál. Hvern-
JÖRÐ
ig ætti slikt að geta orðið áhrifa-
laust?
Þess væri í sannleika óskandi, að
islenzkir söfnuðir lærði að syngja
Drottni nýjan söng, sannan safnað-
arsöng til dýrðar Drottni og sjálfum
sér til sálubóta. Og verum þess full-
vis, að af þvi myndi blessun og gleði
leiða, einnig þegar úr Guðs húsi væri
gcngið, út i hið daglega starf og
strið. Frá hinum almenna, sanna
safnaðarsöng mundi leggja heil-
næma strauma trúar og hlýrra hug-
arþels inn á heimilin, út í þjóðlífið,
er myndi létta margan vanda lífsins
og glæða helgustu vonir.
Halldór Jónsson, Reynivöllum.
A LMÚGAMAÐUR í Reykjavík“
55** skrifar JÖRÐ :
Á siðustu blaðsíðu síðara heftis-
ins er minnst á hin illu örlög, sem
steðja nú að þjóðunum vegna styrj-
aldarinnar, og á það bent, að sam-
úð vor megni ekkert því til hjálpar,
nema ef vera kynni með bœn. 1
sambandi við þetta vil ég geta um
uppástungu kunningja míns eins.
(Það er greindur maður og skáld
gott). Við vorum að tala um spá-
dóma hr. Rutherfords (sbr. „Arf-
leifð íslendinga"). Við vorum sam-
mála um, að þetta væri ákaflega
athyglisvert atriði, og meira en þess
vert, að þvi væri gaumur gefinn.
„Trúir þú,“ segi ég, „að íslenzka
þjóðin myndi geta komið nokkru
til leiðar í þá átt, að sætta þjóð-
irnar, sem nú eiga i ófriði, eða
eitthvað því um líkt ?“ „Það væri
aðeins með einu móti,“ segir kunn-
ingi minn, „og það væri með þvi,
að þjóðin bœði vel og lengi fyrir
Guðs friði yfir þjóðirnar." Ef við
vildum reyna þetta, þá þyrfti út-
varpið að taka að sér að stýra því.
T. d. við dagskrárlok á kveldin væru
notaðar i eða 2 minútur til hug-
leiðingar í þessa átt. — Hver get-
ur sagt, hvaða áhrif þetta gæti haft,
með einlægri þátttöku margra.
285