Prestafélagsritið - 01.01.1921, Qupperneq 126

Prestafélagsritið.
Ungir í drotni.
121
blik, vér sem höfum ef til vill verið heitir og áhugasamir
og orðið aftur latir og sljóir, vér spyrjum sjálfa oss:
Hvort er nú heldur vor eða haust í sál minni? Hvort er
ég að vaxa eða visna? Kyrstaðan er ekki til þar sem lif
er. Leitar hugur minn hærra, nær og nær guði? Öðlast
sál mín æ dýpri og fyllri unað í sannleika hans, í kær-
leika og krafti hans? Eða er trú mín að dofna? Eru
guðsaugnablikin að verða færri og strjálli? Og þegar ég
bið, er það þá lifandi vissa mín, finn ég það þá að ég
er að tala við drottin? Því að einnig sú vissa getur dofnað!
— Og e/ ég er kaldur og daufur — e/ haustið er komið
í sál mina — guð almáttugur, gefðu þá sál minni aftur hið
vaxandi vorl
Þetta er grundvöllur alls prestsstarfs, að vera sjálfur
höndlaður af Kristi. Og sá maður, sem hefir ekki aðeins
lært um það, heldur reynt það og lifað, hann hefir dular-
fult vald yfir hjörtum mannanna. Vér sjáum að gáfur og
hæfileikar ráða þar ekki mestu um, heldur það, að hve
miklu leyti kraftar hins fullkomna og eilífa eru starfandi
1 boðberanum. Drottinn hefir lagt eilífðina í brjóst mann-
anna. Og með öðru getum vér ekki náð trúaráhrifum á
brjóst þeirra, en með krafti hins eilífa í oss sjálfum.
Textinn gerir ráð fyrir þvi, að ef vér erum höndlaðir af
Kristi, þá sé vöxturinn, þroskinn og kappið sjálfsagt og
óhjákvæmilegt, sem afleiðing af orsök. Svo hafa síðari
guðsmenn einnig litið á. Bernharð hinn helgi segir: »Krist-
inn maður er ekki, en hann verður«. Og Páll hins nýja
tíma, Lúther, endurtekur orðin og segir: »Kristinn maður
stendur ekki í stað, en hann vex«.
En vöxturinn og kappið mun nú ekki vera eins sjálf-
sagt og eðlilegt fyrir oss hinum. Og því verður oss að
bera fram aðra spurningu: Hvers þurfum vér þá að gœta
til þess að taka framförum og þroska ? Á einum stað í
fyrra Tímóteusarbréfi (1. Tím. 4, 15.—16.) er það tekið
fram, hvað sáluhirðinum Tímóteusi beri að gjöra til þess
að framför hans verði öllum augljós. Þar standa þessi