Sjómannadagsblaðið - 01.06.1989, Síða 30

28
SJÓMANNADAGSBIAÐIÐ
ÞEGAR ÉG GEKK FYRIR FORSETA
að er alkunna, að Forseti ís-
lands, frú Vigdís Finnboga-
dóttir nýtur mikillar hylli
með almenningi og hefur sú hylli far-
ið sívaxandi af einkakynnum fólks af
Forsetanum og ekki síður því, að
Forsetinn hefur verið landi sínu og
þjóð til mikils sóma hérlendis og þar-
lendis.
Einn morgun verður það, að Pétur
Sigurðsson, formaður Sjómanna-
dagsráðs og fleiri ráða, hringir til mín
og segir formálalaust:
— Þú verður að tala við Forsetann
fyrir Sjómannadagsblaðið.
— Forsetann með stórum staf? Sjá
Napólí og dey síðan?
— Já, Forsetann með stórum staf,
þú mátt gjarnan skrifa allt orðið með
upphafsstöfum.
— Er ég næsta fórnardýrið? Þú
fórst sjálfur um daginn að tala við
Forsetann og komst aftur fársjúkur
af Forsetaveikinni. (Þetta með For-
setaveikina er þannig til komið, að
ég var heldur andsnúinn núverandi
Forseta, þegar hann var kjörinn, en
síðan hef ég alltaf verið að rekast á
menn, sem voru honum einnig and-
snúnir, en hafa tekið algerum sinna-
skiptum eftir eigin kynni af Forsetan-
um. Ég sá ekki betur en þetta væri
orðinn faraldur og kallaði hann For-
setaveiki).
— Forsetaveikin er upplífgandi
sjúkdómur, sagði Pétur, Forsetinn á
allt gott skilið af okkur í Sjómanna-
dagssamtökunum, hann hefur bæði
við mörg tækifæri látið hlýleg orð
falla til sjómannastéttarinnar og
hann hefur heimsótt Hrafnistuheim-
ilin og glatt með því gamla fólkið,
sem enn talar um heimsókn Forset-
ans í fyrra á afmælisárinu. Og þú ætl-
ar að skrifa um franskar skútur og þá
verður þú að tala við Forsetann.
Hann, er að ég best veit, eini íslend-
ingurinn, sem rannsakað hefur hvað
finnast kunni í frönskum skjalasöfn-
um um íslandsveiðar Frakka.
Þetta er alveg eftir þér, ferð sjálfur
og talar um eitthvað skemmtilegt við
Forsetannog sendir mig svo til að tala
við hann um franskar skútur!
Aðalgreinin í Sjómannadagsblað-
inu átti einmitt að verða um franskar
skútur og franskt skútulíf, af tilefni
þess að 50 ár eru liðin síðan síðasta
franska skútan hvarf héðan af mið-
unum, og fyrst þetta var nú svona, að
Forsetinn okkar sat uppi með grund-
vallarþekkingu á því efni, var ekki
um það að þrátta; honum varð ég að
hafa tal af.
Ég átti fyrst í nokkru brasi við
skemmtilegar konur á forsetaskrif-
stofunni, V-2 og V-3 (Vigdís og Vil-
borg). Ég er ruglaður í því hvor
þeirra er nr. 2 og hvor er nr. 3. Það er
eitthvað um það í Ein á Forsetavakt
sem kom út fyrir jólin, en ég náði
ekki að festa það með mér fremur en
með strætisvagninn, sem er nr. 6
þegar ég fer með honum í bæinn, en
nr. 7 þegar ég fer með honum heim.
Annað „vaffið“ er gift gömlum
kunningja mínum, sem ætlaði eitt
sinn að breiða íslenskan saltfisk yfir
heiminn, en hitt er gift gömlum við-
skiptavini frá bóksalatíð minni og
auk þess ættað úr Bolungavík, gott ef
ekki blóðskylt mér. Við ætlum að
rekja saman ættir okkar síðar við
tækifæri ef við fáum til þess leyfi frá
mökum okkar. Sameiginleg ætt-
rækning karls og konu er nefnilega
hættulegri en margur heldur. Þá sitja
hjúin saman í sófa, hnén mætast og
svo kollarnir þegar rýnt er í plöggin
(stelling Daða og Ragnheiðar í Skál-
holti) og maðurinn getur ekki gert
annað við annan handlegginn en að
leggja hann yfir herðar konunnar, og
mega nú allir skilja að þetta er vara-
samt verk.
Ég átti sem sé góða að í viðtalsum-
leitan minni við „aðal-vaffið“, V-I
með rómverskri tölu.
í fórum mínum átti ég bókina „Et-
equette for Ladies and Gentlemen“,
sem ég hafði keypt á stríðsárunum.
Ekki man ég í hvaða skyni; ekki var
ég þá í neinu tignarstandi, hausara-
blók á togara og varla þörf fyrir bók-
ina um borð eða á búllunum í Gríms-
bæ. Þessi bók reyndist mér ógæfa.
Hún var frá Viktoríutímanum.
Svo rann upp sá dagur að ég fór í
jakka frá Sævari og gekk á fund For-
setans. Alla leiðina var ég að hafa
upp fyrir mér virðuleg orð úr Viktor-
íu-siðabókinni og setja mig í virðu-
legar stellingar og þegar ég kom í
biðstofuna í stjórnarráðinu var ég
gegnsósaður af virðulegheitum. Það
hefði ekki verið hægt að þekkja mig
frá rekadrumbi, sem búinn var að
velkjast lengi í hafi.
Og svo kom Forsetinn. Tignarfólk
sér ekki hvað maður hugsar, fremur
en aðrir, og ekki sízt leynast hugsanir
þegar augun er ekki lengur spegill
sálarinnar, heldur orðin grámygluleg
og þess utan ekkert lengur að spegla.
Sálin orðin grárri en allt sem grátt er,
ef ekki horfin.
Forsetinn hefði snúið inn aftur ef
hann hefði séð hvað ég hugsaði, og
var það þó ósköp saklaust en ekki
fyllilega passandi. Ég hugsaði rétt
sisvona:
— Já, satt segir Pétur, falleg er
hún. —
Nú er frá því að segja, að ég var
dálítið uggandi um hversu hlýlega
Forsetinn tæki á móti mér. Ég vissi
að hann hafði orð á sér fyrir alúðleg-
heit við háa sem lága, en ég hafði
snemma á fyrra kjörtímabili Forset-
ans skrifað rabbgrein í Lesbókina og
lagt þar út af tilraun Forsetans til að
afla markaðar fyrir íslenska menn-
ingu í Bandaríkjunum, sem var í
sjálfu sér frá mínum bæjardyrum séð
rétt spekúlerað. Að reyna fyrst við