Sjómannadagsblaðið - 01.06.1989, Blaðsíða 81

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
79
KYNDUG SAMTÖL
Forseti íslands lét Sjómannadagsblaðinu í té nokkrar
klausur, sem hún mundi í svipinn og gekk frúin sjálf frá
þessari skemmtilegu uppsetningu til prentunar og gæti
eflaust fengið starf við prentverk, sem „layout“ maður
þegar hún lætur af embætti.
Romsur sem faðir minn, Finnbogi Rutur Þorvalds-
son, kenndi mér í bernsku og hann hafði eftir Vest-
fjarðakörlum og talin voru góð inngangsorð þegar þeir
vildu eiga viðskipti við skútu-framsnenn sem komu inn á
firði. Hin fyrr er greinilega grínklausa sem hermir eftir
hljómfalli í frönsku, þar sem orð eru skálduð til einhvers
konar kyngimögnunar og bæði flýtur með, samkvæmt
íslenskum skáldskaparvenjum, að orð standa í hljóðstöf-
um, eru stuðluð — og eins að beitt er mjög leikrænum
hljóðum eins og err(r) og sýnist vera góð útlenska á
íslenskan mælikvarða:
Vúle vú,
mussjö bú,
gaddara fö,
drinja dass,
san barbi ba.
Skýringar: Vúle vú: Greinilega næmt
eyra sem heyrir Voulez-vous
= viljið þið eða viljið þér.
mussjö bú: Þetta gæti verið
Monsieur og svo eiginnafn,
t.d. Bou... skipstjóranafn?
sem oft hefur komið fyrir í
máli manna til tryggingar í
viðskiptum.
gaddara fö: hér vandast mál-
ið! Gæti það verið að íslend-
ingar hafi heyrt Frakka segja
„gardez le feu“ = „gætið að
eldinum“. I merkingunni
annað hvort gætið eldsins um
borð eða gætið þess að eldur
breiðist ekki út.
drinja dass: ég hef ekki enn
fundið neinn samhljóm í
frönskum orðum sem gefur
mér lykil að þessu svo mér
hafa helst dottið í hug stuðlar
og sterkir samhljóðar til að
gefa orðanna hljóðan drama-
tískt gildi.
San barbi ba: er af sama toga
með stuðlum.
Hin romsan er svona:
Vúle vú on morisau
som ganger ut po Laríbjarg?
Hér er uppi hið sama á ten-
ingnum, — að menn heyra í
viðskiptum orðin „voulez-
vous“ = viljið þið, eða viljið
þér.
on morisau: on virðist = un =
einn; morisau: sýnist vera
mórauður sauður, en vitað er
að fransmenn keyptu fé á fæti
af íslendingum. Frá því í
febrúarbyrjun og þar til þeir
fóru að tínast inn á firði með
grænu vori höfðu þeir ekki
smakkað nýmeti.
Þeir voru aftur á móti vanir
því að búpeningi (nautum,
svínum og fuglum) væri slátr-
að árið um kring til matar.
Islendingar höfðu hinn hátt-
inn á, þar sem þeir voru öll ár
um langar aldir ávallt að búa
sig undir vetur. Eftir að svo-
nefndri gullöld lauk á íslandi
(sbr. lýsingu á brúðkaupi Ól-
afs P á Höskuldssonar og
Þorgerðar Egilsdóttur sem
fengu í heimamund Hjarðar-
holt í Dölum) héldu íslend-
ingar fé sínu á fæti til að fita
það af jörðinni frá vori til
hausts. — Þeir hugsuðu um
lifandi búpening sinn eins og
aðrar þjóðir sunnar settar
hugsuðu um kornuppskeru
sína, sáðu til sumarsins og
uppskáru á haustin. Nema
þegar þeir þurftu eða vildu
selja...
Og enn:
biskví púr votalíng =
Má bjóða þér vettlinga fyrir
kex?