Sjómannadagsblaðið - 01.06.1989, Blaðsíða 101

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
99
það kallað, þegar bugtir eru lagðar á
keðjunni svo að hún sé klár til að
renna út, ef með þarf.
Við töldum rétt að athuga hvað nú
væri á seyði og fórum upp, en sáum
engan mann og ekki að hróflað hefði
verið við keðjunni og hurfum við því
aftur niður. Sama sagan endurtók sig
nærri strax og varð okkur ekki vært
niðri fyrir látum ofan dekks. Sá okk-
ar sem reyndastur var sagði nú: Þetta
hlýtur að vera nissinn, Hann vill að
við gerum eitthvað . . .
Okkur kom saman um, að hann
vildi þá að við stikkuðum meira út af
keðju og varð það að ráði að við brut-
umst upp, stikkuðum stjórnborð-
skeðjunni á enda til og létum bak-
borðsakkerið falla líka og stikkuðum
þeirri keðju einnig á enda. Þegar við
höfðum gert þetta, en þetta var illt
verk í myrkrinu og ofviðrinu en við
illa haldnir, töldum við að nú hlyti
nissinn að vera ánægður, ef hann
hefði viljað okkur þetta og fórum
niður og hreiðruðum um okkur og
varð okkur nú ekki neitt til ónæðis
ofan af dekkinu, það sem eftir lifði
nætur.
Um morguninn 7. apríl, hörmu-
legasta slysadag þessarar aldar, var
afspyrnuveður af vestri og gekk á
með svörtum éljum og skóf sjóinn á
höfninni. Ekki vorum við í neinum
vafa um það, að hefðum við ekki
látið bæði akkerinn falla, væri skútan
komin á land og við þá allir.
Nokkru fyrir hádegið sást milli
élja, hvar skip kom siglandi fyrir utan
eyjar. Það hafði uppi messan og
fokku. Það virtist ekki láta fyllilega
að stjórn með þessum seglabúnaði,
en stefndi inn á Viðeyjarsund. Þetta
var Ingvar og þarf ekki að rekja þá
sögu, svo alkunn sem hún er. En því
gleymi ég vitaskuld aldrei, að ég
horfði þarna svo sem fjölmargir aðr-
ir, því að múgur manns safnaðist nið-
ur á höfn, á hvern manninn af öðrum
týnast úr reiðanum. Þeir forðuðu sér
fyrst upp í forvantinn eftir að skipið
strandaði á Hjallaskerinu, en svo
held ég að þetta sker heiti, sem Ingv-
ar strandaði á, eða réttara sagt barst
á, því að hann hafði látið akkerin
falla, en þau héldu ekki fyrr en að
skerinu kom, þá héldu þau og héldu
vel því þau héldu skipinu á skerinu.
Ef þau hefðu ekki verið úti hefði
skipinu skolað inn af skerinu og bor-
izt á land í Viðey og mannbjörg þá
orðið, að minnsta kosti einhver.
Við unglingarnir á Hafsteini vor-
um uppi allan tímann meðan þessi
harmleikur gerðist, en forðuðum
okkur svo niður, skjálfandi af kulda
og miður okkar af sultinum og hinni
hörmulegu sjón.. Ekki virtust horfur
á batnandi veðri.
Veðurofsinn hélzt líka hinn sami
alla nóttina. Þegar skammt var liðið
nætur, heyrðum við mikinn fyrirgang
í segllestinni. Milli hennar og lúkars-
ins var aðeins þunnt þil. Svo mikil
urðu þessi læti, að við héldumst ekki
við í lúkarnum. Okkur hafði flogið í
hug að fara aftur í káetu, því að þær
færi betur um okkur, en káetan var
fyrir yfirmennina og við strákarnir
veigruðum okkur við, að gerast svo
djarfir að leggja hana undir okkur og
höfðum því heldur hírst frammi í lúk-
arnum, en nú kom okkur saman um,
að þar væri ekki vært lengur og færð-
um við okkur afturí.
Ekki vorum við fyrr komnir afturí
en við fundum eldspýtnastokk í koju
stýrimannsins og gátum nú kveikt
ljós á lampa, en frammí höfðum við
orðið að dveljast í svarta myrkri. Það
var strax bót að ljósinu og hitanum,
sem frá því lagði, káetan var minni
en lúkarinn og hlýrri og leið okkur
miklum mun betur þarna. Það kom
okkur saman um, að þarna hefði
nissinn verið að verki og hefði hann
hrakið okkur úr lúkarnum að yfir-
lögðu ráði okkur til góðs.
Um morguninn þann 9. apríl tók
veður að batna og um hádegisbilið
var orðið fært milli skips og lands og
vorum við þá sóttir og var þá lokið
þeim hrakningi sem hófst 27. marz.
Skipstjórinn tók á móti okkur í landi,
hrósaði okkur fyrir að hafa látið bæði
akkerin falla í tæka tíð, því að það
hefði bjargað bæði okkur og skipinu,
en við sögðum sem var, að það hefði
ekki verið að okkar ráði gert, þó að
við gætum ekki sagt, hver það var,
sem réð okkur til þess.
Á Sjómannadaginn
Sendum öllum íslenskum sjómönnum
árnaöaróskir á hátíðisdegi þeirra.
Verkalýðs- og sjómannafélag
Fáskrúðsfjarðar