Sjómannadagsblaðið - 01.06.1989, Blaðsíða 140

138
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
HRAUNBORGARHJÓNIN
Umsjón með Hraunborgum
hafa þau hjónin Steingrím-
ur Benediktsson, og kona
hans Margrét Albertsdóttir. Stein-
grímur er þekktur sem bygginga-
meistari í mörg ár í Hafnarfirði.
Hann hefur reist þar fjölda húsa, en
varð að hætta fyrir aldur fram með
bilað bak.
Þeir unnu margir langan dag þessir
menn, sem ólust upp í Kreppunni
miklu á fjórða áratug aldarinnar í
mikilli fátækt og gengu fram af sér,
þegar loks gafst tækifæri á stríðsár-
unum til að vinna sig úr örbirgðinni.
Það var stokkið yfir margar aldir af
þeirri kynslóð, og hún á sér veglegan
kafla í þjóðarsögunni.
Steingrímur og kona hans vinna
starf sitt að Hraunborgum af mikilli
prýði og eiga ekki lítinn þátt í því að
Hraunborgir eru orðnar vinsæll sum-
ardvalastaður.
Það er alltaf gaman að spjalla við
þessa menn marga, sem reistu hið
nýja Island úr rústum Kreppunnar.
Þeir kunna frá mörgu að segja og
muna tímana tvenna.
í sambandi við það, sem hér að
framan hefur verið sagt um uppbygg-
inguna á Hraunborgum rabbaði Sjó-
mannadagsblaðið stundarkorn við
Steingrím um mannlífið þarna á
sumrum, en náði í leiðinni broti úr
æviferli þessa athafnamanns, sem
ekkert annað veganesti átti til lífs-
baráttunnar en eigið atgerfi. Stein-
grími sagðist svo frá:
Ég er fæddur á Blönduósi 28. maí
1929, örverpið í hópi 12 systkina.
Foreldrar mínir voru Guðrún Þor-
láksdóttir og Benedikt Helgason.
Faðir minn var ættaður úr Borgar-
firði, en móðir mín var af hinni
þekktu Bólstaðarhlíðarætt.
Maður er fæddur inn í Kreppuna,
peningar sáust ekki mikið milli
handa á fólki í þann tíma og heldur
dapurt yfir mannlífinu. Krakkar
voru látnir fara að vinna undireins og
þeir gátu gert eitthvað gagn. Faðir
minn var sjúklingur allt frá því ég fer
að muna eftir mér, þjáðist af
heymæði, það voru gersamlega ónýt
í honum lungun. Tvö systkini mín
voru heima og héldu heimili með
móður minni. Við bjuggum í litlu
húsi, með torfveggjum og leku þaki,
sem stóð við brúarstólpann við
Blöndu.
Seinna hefur mér oft verið hugsað
til þess hvað við gátum hýst marga í
litlu baðstofunni heima. Þarna var
gestkvæmt, því margir áttu erindi
yfir fljótið, en það var alltaf pláss,
sama hvað gestirnir voru margir. Þá
lá fólkið í flatsæng á gólfinu.
Ég fékk mænuveiki sjö ára gamall
og var lengi rúmliggjandi, en strax og
ég fór að braggast var maður látinn
fara að vinna. Níu ára varð ég ferju-
maður í Blöndudalnum. Það var
mesta púl. í sama mund fór ég líka að
slá á engjum. Kvöld eftir kvöld
skreiddist maður heim öþreyttur,
hékk varla uppi á heimleið.
Það var dálítið ískyggilegt að fara
einsamall í myrkri niður að Blöndu
og ferja yfir á strengjapramma. Mað-
ur tók upp í sex hesta, en þeir voru
oft fælnir og varð að beita lagni og
halda í beislið á þeim til að missa þá
ekki útúr á meðan slefað varyfir.
I þá daga var ekkert verið að vor-
kenna krakkagemlingunum þó þeir
þyrftu að vinna. En manni hefði ó-
neitanlega liðið betur í kolniða-
myrkrinu, ef fólkið hefði ekki sagt
manni af kerlingunni sem hengdi sig í
klettadrang, sem vírarnir voru festir í
öðru megin árinnar.
En maður stæltist og efldist og
þoldi erfiðið betur, enda fékk maður
staðgóðan mat í sveitinni.
Tólf ára gamall fór ég í vegavinnu.