Eimreiðin - 01.01.1938, Qupperneq 41

eimreidin
ELLISTYRKUR
19
voru honum svo góðir, og dóttir hans og tengdasonur sáu hon-
um fyrir öllu, er hann vanhagaði um. Og svo einn haustdag
kom oddvitinn til hans með ellistyrk. Og oddvitinn sat á stóln-
um við gluggann, en Ásti gamli sat á rúminu sínu.
—- O -— ég er nú að verða mesta skar, sagði hann, stein-
úlindur á öðru auganu og sjónlaus á hinu. — Það er nú samt
það augað, sem ég nota til að sjá með, þessa litlu glóiu.
—■ Þetta á fyrir okkur öllum að liggja, sagði oddvitinn.
Pæðast og deyja, það er lögmál lífsins, bætti hann 'sið sem
sönnun á sitt mál.
Og Ástvaldur svaraði og sagði:
— O — þetta er ekkert, góði, ef maður getur séð fyrir sér
sjálfur og þarf ekki á aðra að stóla.
— Þú hefur nú lítið haft að því að segja, Ásti minn, sem
betur fer. Þetta er nú eins og hjá sjálfum sér að taka, þar
sem hún Gunna þin er.
— ó, já, það er nú eins og blessaður oddvitinn veit, með
hana Gunnu mína. Það er nú meira, hvað hún reynir að láta
fara vel um mig, barnið. Annars eru allir mér svo dæmalaust
góðir. Það má nú segja.
Og oddvitinn sló vinstri handar fingurgómunum í þrískift-
Uni takti niður í gluggakistuna og svaraði spaklega:
• Já, Ásti minn, það eru líka hin beztu laun, sem maðui
getur óskað sér, að fá á gamalsaldrinum að njóta samvist-
anna við góð börn og sjá þannig fram á friðsælt æfikvöld.
Kannske er það einmitt það, sem gefur lífinu gildi. En svo ég
þ°nii að því aftur, þá held ég að þú sért nú búinn að leggja
svo inn í þetta heimili hér, að þú verður nú aldrei talinn ómagi
Þeirra hér. Þó ekkert væri nema húsið.
Þá færðist dálítið bros yfir andlitið á gamla manninum, og
þann strauk hendinni frá enni sér og aftur á hnakka og
sagði:
O-jæja, þessar reitur mínar, þær voru nú aldrei miklar,
sko, en það sem þær voru, þá eru þær komnar — ekki hvað
niinst til Gunnu minnar.
Já, Ásti minn. Jæja, það var nú annars erindið til þín að
fsera þér þessar sjötíu og fimm krónur, sem við höfum úthlut-
að þér í ellistyrk. Okkur fanst réttlátt að taka umsókn þina