Eimreiðin - 01.01.1938, Qupperneq 57

eimheiðin SÖNGFÖK KARLAKÓRS REYKJAVÍKUR 1937
35
sóngsalnum á Kárntner Ring. Hat'ði aðalræðismaður vor,
^teinl, látið slá upp dýrindis veizlu í fegursta sal hússins.
^ °ru þar auk söngkórsins sendiherra vor í Vín, kammerherra
Kruse, varakonsúllinn, barúnshjónin v. Jaden, allir íslending-
ar borgarinnar og nokkuð af erlendu fólki. Var nú snæddur
agætasti kveldverður, og sátu menn við hann langt fram yfir
nuðnætti. Þakkaði kórinn aðalræðismanninum með nokkrum
orðuni fyrir umhyggju hans og rausnarlegt boð, en hann svar-
aði með mjög hlýlegri ræðu. Loks talaði barúninn og mælti
miklu glensi. Næsta dag bauð aðalræðismaður Meinl með-
bmum kórsins i hringferð um Vín, og fóru menn út í höllina
^chönbrunn og upp á Iíahlenberg, en þaðan er gott útsýni
yfir Vín. Áður en í þá ferð var lagt voru þau barúnshjónin
8estir kórsins í morgunverði, og var barúninn gerður að heið-
l,rsfélaga kórsins og honum afhent heiðursmerki hans. Að
bveldi þess dags voru nokkrir meðlimir kórsins gestir á hinu
agæta heimili prófessors Weisshappels, en síðar um kvöldið
s°ng kórinn í útvarpið austurríska. Blaðadómarnir voru hér
allir á einn veg. Það er dáðst að kórnum, hinum fögru röddum,
hinni ágætu samstillingu og skólun kórsins, leikni söngstjór-
ans. raddfegurð Stefáns Guðmundssonar og píanóleik Weiss-
aPPels, og blöðin eru bersýnilega hreykin af því að hann,
^ 'narbúinn, skuli hafa rutt sér braut í framandi landi, en þeg-
blöðin tala um meðferð kórsins á „Dóná svo blá“, verða þau
)e>nlínis klökk. Eitt blað jafnaði kórnum til kórs Donkósakk-
anna.
Næsti
bl L
henti
a morgun, 17. nóvember, lagði kórinn af stað frá Vín
eipzig, og áttum við að hafa lestaskifti í Dresden. Þar
^ einasta æfintýrið, sem fyrir kom á leiðinni. Á leiðinni til
lesden seinkaði lestinni svo, að hún kom réttum tveim mín-
Utllm áður en leslin til Leipzig átti að fara, og þar sem það
'ai nnógur timi til þess að hafa lestaskifti, fór ég í lestar-
s^órann og bað hann biða svo sem þrjár minútur í viðbót, svo
^nnist tími til að koma fólki og föggum yfir í vagninn,
ein oss var ætlaður, og hét hann því. Nú rak ég sem ég frekast
natti eftir mönnunum að vera handfljótir, og fanst mér þar
tutt^11 ** s^orta. en á réttum tíma fer lestin fyrir nefinu á okkur
l,gu og fjórum saman, en þó ilt væri, þótti mér það bót