Eimreiðin - 01.07.1959, Blaðsíða 45

EIMREIÐIN
187
Vai'la eftir sér annars staðar. Húsbændurnir höfðu alltaf verið
lienni góðir og aldrei gert mun á henni og hinum börnunum,
þó að hún væri vandalaus og á sveitinni. Og börnin höfðu allt-
af verið henni eins og hún væri systir þeirra. Hún hafði alizt
UPP með þeirn og leikið sér við þau og þótti vænt um þau.
En sarnt hafði hún oft hugsað um framtíðina og dreymt um
að fara eitthvað langt í burt frá Hjalla, kannske í aðra sveit,
fannske alla leið til Reykjavíkur. Og nú átti hún að fara. Ekki
1 aðra sveit, heldur fram að Horni til ókunnugs fólks á ókunn-
ugum bæ.
Þegar hún var búin að gráta stundarkorn, varð henni hug-
hægra. Hún þurrkaði af sér tárin með svuntunni sinni og
feddist upp á loft. Rokkurinn hennar stóð enn þá, eins og
Þún hafði skilið við hann með þræðinum vöfðum utan um
Þrúðuna. Hún settist á rúmið sitt, tók kembu úr lárnum, brá
Þenni upp við birtuna og brosti, þó að varirnar væru stirðar
eftir grátinn og tárin enn óþornuð í augnakrókunum. Svo
5te hún á fótaf jölina og hratt hjólinu af stað, og kemban teygð-
ist í þráð alla leið aftur að þili.
Um kveldið fór hún með heitt vatn í fati inn í hjónaher-
bergið og staldraði ögn við. Hún talaði við lnismóðurina og
Þorgerði, og þær ákváðu, allar í sameiningu, að lnin skyldi
flytja að Horni á krossmessunni.
Síðan eru liðnir tveir mánuðir.
Hún liefur talið vikurnar og dagana, og tilhlökkunin og
bvíðinn toguðust á í huga hennar. Stundum fannst henni, að
það hlyti að vera gaman að breyta til, að eiga heima á öðrum
hjá öðru fólki. Hún myndi sjá margt nýstárlegt og heyra
Ulargt, sem hún hefði ekki áður heyrt. Hún myndi kannske
ia að lesa bækur, sem hún hefði ekki lesið áður, læra ný
^væði og kannske líka fá ný munstur til þess að hekla og
Prjóna.
Hún mundi eftir því, að það var stundum gaman þessar
'þkur, sem lnin var til spurninga í fyrra, áður en hún var
ermd. Hún hafði tekið vel eftir öllu og hlustað með athygli
a samtöl fullorðna fólksins á prestssetrinu, og þegar hún kom
leim, bar hún Jrað saman við Hjallaheimilið. En svo mundi
llln> hvað luin hafði verið fegin að koma heim aftur, þrátt