Eimreiðin - 01.05.1970, Blaðsíða 41

ÍSLENZKUR SMÁRl
105
hljómsveitarmennirnir orðnir
áhorfendur.
Á efstu hæð setur hann stein-
inn niður, réttir úr sér og snýr
sér að fólkinu. Kjólfötin eru ó-
lýsanleg, fingurnir sundur-
glenntir og bognir eins og þeir
haldi enn á einhverju. Höfðing-
inn horfir á sundruleit svip-
brigði áhorfendanna, er ýmist
lýsa skelfingu eða ólýsanlegri
kátínu og allt þar á milli. Hann
segir ekki margt, heldur bendir
á steininn og stynur upp.
— Þetta er minn minnisvarði
og á hann skal letrað gullnu
letri: íslenzkt grjót er gulli
betra, það er undirstaða og
minnisvarði. Vertu því trúr. Síð-
an sezt höfðinginn á steininn og
felur andlitið í höndum sér.
Nokkrir hlógu lágt og létu vegg-
ina skýla.
Hálftíma síðar voru allir
farnir nema tengdadóttirin, sem
er að kveðja, svo hverfur hún
inn í bíl framúrstefnumannsins.
Raunar er skrifstofumaður-
inn ófarinn. Frúin biður hann
að hjálpa sér við að koma höfð-
ingjanum í rúmið. Þau drösla
honum á milli sín, þangað sem
rúmið stendur, og afklæða eins
og barn. Skrifstofumaðurinn
kveður og heldur heim á leið.
Hann hleypur óvenju léttilega
undan brekkunni.
Þegar frúin er orðin ein geng-
ur hún að steininum. Hún er
komin í vinnuföt og reynir að
lyfta þessu trölli, en án árang-
urs. Þá bevgir hún sig yfir hann,
tekur á honum af öllum kröft-
um og veltir af stað í átt til úti-
dyranna.
Af einum palli á annan velt-
ur steinninn, metra eftir metra,
tröppu eftir tröppu, hæð eftir
hæð. Hendur hennar læsast í ó-
jöfnur hans, toga og ýta. Negl-
urnar springa, sár koma í lóf-
anað en áfram veltur steinninn,
út úr forstofunni fram á tröpp-
una, eftir stéttinni. Grannur
konulíkaminn fylgdi honum eft-
ir vestur fyrir húsið, en þar hall-
ar af Stjörnuhæð. Á hæðarbrún-
inni fyllist frúin skyndilega
ofsa og neytir varasjóða orkunn-
ar. Steinninn tekur tvær veltur,
virðist ætla að stanza, en breyt-
ir á síðustu stundu um stefnu og
rúllar af stað niður hæðina,
hraðar og hraðar út í myrkrið.
Hann hevrist taka loftköst neð-
ar og neðar í brekkunni. Frú-
in stendur og rýnir í myrkrið.
Þá heyrist skerandi brothljóð,
en síðan er allt kyrrt. Hendur
og munnur frúarinnar kreppast,
svo réttir hún úr sér, kerrir höf-
uðið og gengur hratt til dyr-
anna. Hún fer úr skónum í for-
stofunni, þvær sér um hendurn-
ar á snyrtingunni og sækir ryk-
suguna í skápinn, því að hún er
hreinlát kona, sem lýkur dags-
verkinu.