Eimreiðin - 01.05.1970, Blaðsíða 61

AFREKSVERK -) 25
sem leðurblökuvængjum vítt frá grundu
þeirn veifði, fjaðralausum, gramur synda,
til þriggja átta ofsastormar dundu,
— Cocytus fraus í kulda þeirra vinda,
og kvalatár af augum sex hann hristi,
blóðfroðutauma munnar iötuns mynda,
í hverjum þeirra, líkast kölnum kvisti,
liann kramdi syndara einn á milli tanna
og þannig þrjá í stærstu nauðum nísti.
Hér er það myndauðug og markviss lýsingin í hrikaleik sínum,
samhliða kjarnmiklu málfarinu, er um annað fram dregur að sér
athygli lesandans. En ágætt dæmi jress, að Guðmundur slær jafn
eftirminnilega á mildari strengi kvæðisins, og jafnframt sönnun
þess, hve víða er snilldarhandbragð á þýðingu hans, bæði um nær-
færni og sambærilegan íslenzkan búning að orðfæri og hrynjandi,
eru eftirfarandi upphafserindi úr VIII. kviðu úr Hreinsunareld-
inum, er fylgja hér á eftir, fyrst í þýðingu Dorothy L Sayers og
síðan í íslenzku þýðingunni:
Now — in the hour that melts with homesick yearning
The hearts of seafarers tvho’eve had to sav
Farewell to those they love, that very morning —
Hour when the new-made pilgrim on his way
Feels a sweet pang go through him, if he hears
Far chimes that seem to knell the dying day —
Did I suspend the office of my ears,
And turn to watch a spirit rising there,
And beckoning with lris hands for listeners.
Folding his palms, he lifted them in prayer,
With gaze set eastward, that said visibly
To God: „For Thee ancl nothing else I care.“