Eimreiðin - 01.05.1970, Blaðsíða 50

114
EIMREIÐIN
íslandsferðina í Politiken. Ein-
ar Hjörleifsson Kvaran var þá
ritstjóri ísafoldar. Hann þýddi
greinina og birti í blaði sínu Isa-
fold. Segir Einar um greinina m.
a.: „Mikil ánægja er ísafold að
flytja ritgerð herra Martins And-
ersen Nexö í þýðingu. Ekki svo
að skilja, að vér sanrþykkjum
allt, sem þar stendur. Oss virðist
meiri ástæða til að þakka höf-
undi þann einlæga, falslausa vilja
á að skilja þjóð vora. og þann
ástúðlega sanngirnisanda og
bróðernishug, sem kemur fram
í grein hans. Vér göngum að því
vísu, að í raun og veru muni
meiri hluti danskra manna vera
honum sammála, Jregar hann
segir: — íslendigar eru þjóð, og
óskir þeirra sem Jrjóðar er að
vera fullvalda. — Slík ummæli
geta ekki annað en vakið þakk-
læti og virðingu í brjósti allra
íslendinga.
Hér skal svo tekinn stuttur
Jráttur úr grein Nexö. Hann seg-
ir: Danir þekkja ekki ísland og
íslenzku Jrjóðina sem vert væri.
— Alls staðar þar sem menn hafa
komið sér saman um að eitt-
hvað merkilegt sé að sjá fyrir
sunnan okkur, standa Danir í
halarófu og bíða þess þolinmóð-
ir, að að þeim komi að verða frá
sér numdir. Suðurlönd eiga forn
ítök í oss, útþráin hefur smám
saman orðið að andvarpi eftir
meiri sól. En nú er verið að
kanna að nýju gamlar leiðir til
nýrrar veraldar, það er til ís-
lands, mikilfenglegrar náttúru-
fegurðar og þjóðar, sem vér upp-
götvum, oss til mikillar furðu, að
eru bræður vorir. — Danir munu
fyrst um sinn halda áfram að
sigla til íslands, stútfullir af
fornsagna hugmyndum. Þegar
Jreir ganga á land, eru þeir við
)m búnir að hitta nokkra ön-
uga menn, fjandsamlega öllu
Jrví, sem danskt er, niðja hinna
fornu ættarhöfðingja, þjóð, sem
sitji við fornsagnalestur eða
þvaðri um lýðveldi, — og fyrir
þeim verður það, sem dásamleg-
ast er alls, þjóð, sem er að lifa
æsku sína. Hér er engin forn-
saga, hún er 1000 ára gömul á
botni mannkynssögunnar; hér
starfa menn, meðan dagur vinnst,
önnum kafnir, heil þjóð, en lít-
il, — ekki nema tæpar hundrað
þúsundir manna, — þjóð, sem
lifir lífi, er myndazt hefur með
henni sjálfri, og fylkir sér þétt
utan um sína eigin lifandi tungu,
sín eigin lög, sín eigin stór-
menni. Síðustu öldina hafa þeir
verið að undirbúa sig í kyrrþey,
án þess að veröldin vissi neitt af
því, og eru þess nú albúnir að
stökkva aftur sem æskumenn
fram á vígvöll tímans eftir þús-
und ára hvíld. Fjölmennir eru
Jreir ekki — ekki fleiri en svo, að
vér Danir getum þetta eina skipt-
ið látið oss finnast sem vér séum