Eimreiðin - 01.05.1970, Blaðsíða 34

98
EIMREIÐIN
— Já, ég stend við orð mín,
segir höfðinginn og hallast út á
handriðið. Hverju skiptir það
t.d. þó að skurðurinn liggi þvert
yfir stíginn? Ha . . . ? Engu
máli. . . . Bókstaflega engu máli.
Nýi skurðurinn byrjar og endar
á sama stað og sá gamli.
— Þeir liafa víst sínar ástæður,
tautar moldvarpan varkárt og er
farinn að átta sig.
— Hverju skiptir það? Teikn-
ingarnar eru strik eftir þá sjálfa
eða aðra álíka.
— Kannski eigi að byggja hér,
segir moldvarpan, þá verður
síminn að vera á réttum stað.
— Þvaður, segir höfðinginn
og lyftir glasinu. Hér verður
ekki byggt. Þetta er mín lóð,
minn stígur og mín ákvörðun
ræður hvort hér verður byggt
eða ekki byggt. Skilurðu það?
— ]á moldvarpan skildi það.
— Þeir verða þó að geta fundið
símann, segir hann hikandi.
— Ertu farinn að verja þá ræf-
illinn?
— Nei, en . . .
— Jæja, þú skalt þegja og
lilusta. Sjáðu til . . . Srik er ann-
að en skurður. Þú ert með? . . .
Ha . . . ?
— Ég er ekki fífl, segir mold-
varpan og röddin er nú gremju-
leg.
— O, ho, ekkert stærilæti.
Sjáðu til . . . sko. Til þess að
grafa skurð eins og þú gerir,
með sléttum botni, lóðréttum
og fægðum veggjum þarf þús-
undir hitaeininga af landsins
brauði. Óþarfa slit á verkamann-
inum og saknaðartár eigin-
kvenna. . . . Ha? . . . En til þess
að breyta teikningu þarf aðeins
eitt skitið blýantsstrik.
— Já, segir moldvarpan, snýr
sér undan og hallar sér fram á
spaðann.
— Þú skilur þetta? spyr höfð-
inginn með áherzlu.
- Já-
— Þá ætla ég að koma og
hjálpa þér.
— Hjálpa mér? moldvarpan
réttist upp og horfir undrandi á
höfðingann.
— )á ég kem. Höfðinginn
tærnir glasið og réttir það út frá
sér. — Ég hef grafið skurð. í því
er ég sérfræðingur. Svo veifar
hann hendinni og liverfur.
Nokkrum nn'nútum síðar er
hann kominn út á lóð og farinn
að hjálpa til. Hann keppist við
svo að svitinn bosiar. Stóru vöðl-
urnar hans verða brátt moldug-
ar og skinnið á höndunum hleyp-
ur í blöðrur. Moldvörpunni
finnst þessi nýkomni hjálpar-
maður lélegur sérfræðingur, en
verkið sóttist ólíkt betur. Eftir
rúma tvo klukkutíma voru þeir
hálfnaðir, þá koma þeir að
steini. Hann var í miðjurn
skurði eins og sá fyrri og virtist
óálitlegur. Moldvarpan hafði