Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1938, Side 65

isl meiðsl og önnur vanheilindi, beinbrot, kviðslit, of stórl
bjarta eða hjartabilun. Sama má og segja um aðrar iþróttir,
séu þær iðkaðar á ofsafenginn bátt. Veitir því ekki af læknis-
eftirlili við slíkar líkamsæfingar. Loks getur umhugsunin
um og eftirsóknin í svonefnd „met“ orðið svo rík, að menn
verði að lireinum og beinum „sportbjálfum“. En að þessn
slepptu eru liollar og fagrar líkamsiþróttir hinn ágætasti
forskóli ýmissa manndyggða, og skal nú drepið lítið eitt
á það.
8. Forskóli hreysti og' manndyggða. Margur íþróttamaður-
inn liefir þá sögu að segja af sjálfum sér, að íþróttirnar liafi
vakið liann til nýs lifs, rifið hann upp úr líkamlegri devfð
og pastursleysi, andlegu sleni og sinnuleysi og gert lxann að
hraustum manni, heilsugóðum og lífsglöðum. En íþróttirnar
gera meira, séu þær reknar i réttum anda og á réttan hált.
Meðan á þjálfun stendur, verða menn einatt að gæta Iiófs i
mat og drykk, forðast vinnautn og reykingar, og fer þá oft
svo, að íþróttamaðurinn upp úr iðkan sinni verður alger
bindindismaður á vín og tóbak og aðrar óhollar nautnir, en
lætur sér nægja ánægju þá og lífsgleði, er hann hefir af
sjálfum íþróttunum. Þá vennr iþróttalífið menn á ýmsa
kosti aðra, t. d. að vera viðbúna og viðbragðsfljóta, veniir
þá á snarræði og áræði og á að láta sér ekki allt fyrir brjósti
brenna, þólt óárennilegt þyki, en taka á hinn bóginn á öllu
sinn, ef á þarf að halda. Þetta er liinn mesti kostur og undan-
fari hngprýðinnar í leik sem í lífi. Þá er að geta Jjeirra kosta,
er menn geta aflað sér í öllum langæjum aflraunum, svo
sem þolhlaupum, skautahlaupum og skiðagöngum. Þar er
það þolgæðið og þrautseigjan, sem mestu varðar, að gefast
ekki upp, hvað sem tautar og raular, en ætla sér þó jafnan
af. Þetta er hinn ágætasti forskóli þeirra mannrauna, er
siðar kunna að hiða manns, er menn þurfa á öllu sínu þreki
og þoli að halda til þess að gefasl ekki upp fyrr en í fnlla
lmefana. Þá ætlu ýmsir kappleikir að geta kennt manni
tvennt, á annan bóginn þegnskap og félagslvndi, en á hinn
bóginn drengskap og „réttan leik“ (fair play), þegnskap og
íelagslyndi gagnvart eigin liði, en drengskap og réttan leik
gagnvart andstæðingnm sínum og keppipautum, beita þá
hvorki rangindum né fantabrögðum. En drenglvndið kem-
ur i Ijós að loknum leik. Eitt hið fegursta við islenzku glím-
una og aðra kappleiki manns og manns í milli er hið drengi-
lega augnatillit og handabandið að loknum leik.