Hlín - 01.01.1946, Síða 57

Hlín
55
heimilið að þeim stað, sem hann getur sótt krafta og þrótt
til í sínu oft erfiða starfi. — Og móðirin á að vera trúnað-
armaður barna sinna, sá sem þau leita til í sorg og gleði.
Þetta er þá hringurinn, sem við ætlumst til að móðirin
sje miðpúnkturinn í. Hve mikils virði það er, að hún
uppfylli þessar skyldur ætla jeg ekki að ræða um. Allir
hugsandi menn, karlar og konur, vita, hve styrkir horn-
steinar góð heimili eru fyrir jrjóðfjelagið í heild.
Það er oft sagt um giftar konur, að Jreim sje borgið, þær
sjeu komnar á framfæri mannsins. — Þessháttar orð og
hugtök eru heimskuleg og ekki samboðin Jreim tímum,
sem við lifum á. Hjónabandið er engin framfærslustofn-
un fyrir konur. Eftir hjónabandslöggjöfinni hafa bæði
ltjónin sömu skyldum að gegna um framfæri hvort ann-
ars. Hjónabandið er fjelagsskapur, þar sem annað hjón-
anna vinnur inn peninga, en hitt ávaxtar þá — til hags-
muna fyrir heimilið — hvort heldur að húsmóðirin skipar
tignarsess æðsta heimilis þjóðfjelagsins, sem vegna
embættis mannsins og urnboðs verður að hafa mikla risnu
á hendi og mikið húsrúm, og Jrar af leiðandi margt þjón-
ustufólk, — eða Jrað er húsmóðir, sem hefur aðeins tvö
herbergi og eldhús til umráða og gerir öll heimilisverkin
sjálf. — Það er alger misskilningur, að húsmóðir á stóru
heimili hafi lítið starf að leysa af hendi, þó hún geri
hvorki að skúra gólf nje þvo þvott. — Umhyggja fyrir öðr-
um — stjórn á stóru heimili — er ef til vill ekki eins mikið
líkamserfiði, en Jrví meiri andleg áreynsla. — Það er tak-
markað, sem heimtað verður af okkur dauðlegum mann-
eskjum. — Öll verk eru jafnvirðuleg, ef þau eru unnin af
trúmensku.
Það ætti þannig að vera nóg vinna fyrir hverja húsmóð-
ur á heimilinu. — Jeg skil því ekki Jrá málvenju, sem nú
er verið að búa til, þegar talað er um heila sjerstaka stjett
í Jrjóðfjelaginu: Verkakonur. — Hvað er meint með
þessu? — Vinnum við ekki allar? — Ja, við vitum, að það
er til fólk, sem ekki vill vinna, ekki nennir að vinna. Það