Hlín - 01.01.1946, Blaðsíða 114

112
HUn
viljum við reyna að skapa fólkinu þau menningarskilyrði, sem hægt er,
það meðal annars tryggir framtíð sveitanna. S. Þ.
Gömul sveitakona skrifar: — Þú biður mig að segja þjer eitthvað í
frjettum. Það er nú fátt, sem þessir gömlu fuglar hafa að segja, þegar
maður heyrir um allar framfarirnar og framkvæmdirnar, þti skammast
rnaður sín fyrir að hafa verið til, þó maður sje útslitin eftir baslið. —
Það þurfti sannarlega sparnað til fyrir stúlku rúmlega tvftuga (löngu
fyrir aldamót) að eignast reiðtygi, rúm, koffort, fatakistu og 2—3 ær.
Leggja svo með þetta út i búskapinn, ef til vill á eyðijörð, þar sem ekki
var steinn yfir steini. — Það má kannske kallast einsdæmi. — Og þá
verður konan, hvernig sem hún er fyrirkölluð, að vinna jafnt karl-
mannsverkin og sín eigin verk. Hún bindur á engjunum, en hann flytur
lieim og lætur niður, ekki vóru hlöðurnar. — Jeg tjaldaði mcð ábreiðum
yfir það, sem yngst var á engjunum. Alt fór vcl, Guði sje lofl
Svo þegar veturinn kemur að vinna á sig og krakkana og þá til vefn-
aðar, og varð þá að gamga klukkutíma hvora leið til að geta ofið það,
sem unnið var. Þangað til var verið að, að hægt var að kaupa vefstól.
Það var nú hamingja. — Og svo aukavinna blessaðir kálgarðarnir, þeir
færðu lfka mikla björg í bú.
En blessuð góða, þetta er ekki fyrir „Hlín". Það er aðeins ágrip,
erfiðleikunum slept. Enda hafa þeir kannske litlir verið. — Dásamlega
leiddi Drottinn mig oft, og ætla jeg að segja þjer frá litlu atviki af
mörgum. Dásamleg varðveisla!
Það var um haust f sláturtlð, að maðurinn minn og elsta dóttir mín
fóru í sláturferð, og tók hún vanalega 2 sólarhringa, þá voru ekki brýr. —
Aður en maðurinn minn fór, bjó hann um heyin fyrir norðanátt, því
ltún er hjer oft byrst. — Svo kvöldið eftir að þau fóru, gengur í sunnan-
rok og ófæru, en þá sögðu heyin til sín. Sex heirna og við fjárhúsin,
óvarin fyrir suðri. Jeg var ein með ungling og smábarn. — Jeg fer að
bera á og búa um heyin, bý fyrst um við húsin, svo heima, og þarf þá
að skreppa inn í bæ eftir snæri til að láta sig á hey. Þá heyri jeg, að
kviknað er í rörinu á maskínunni. Jeg þríf blauta tusku og sling ofan í
rörið og held áfram við heyin, þar til jeg er búin, og þá er komið
myrkur. Jeg ljet í kúameisana og bar þá inn fjósmegin, því það var
innangengt. — Þegar jeg var búin að hlynna að börnunum og koma
þeim niður, verð jeg svo hrædd, sem síst var þó vani, því jeg þurfti oft
að vera alein heima og fann aldrei til hræðslu eða myrkfælni. — Jeg
finn að það er tiLgangslaust fyrir mig að hátta, jeg geti ekki sofnað. —
Svo jeg fer framfyrir og krýp við maskínuna og bið Drottinn að taka
þessa hræðslu í burtu, hann viti að hún sje óþörf, því ekki sje neitt að
hræðast. En sje nokkuð að óttast, bið jeg hann að sjá um það og afstýra
því, og fel honum alt. — Þá er allur ótti horfinn, jeg hátta og sef ugg-