Hlín - 01.01.1946, Blaðsíða 64

62
Hlín
jólunum. Hann væri sjálfur jólaljós. „Geym þú hann
ætíð í hjarta þínu, litla nafna mín!“
Svo sagði blessuð amma mín, sem kendi mjer flest vers-
in, sem jeg hef sum lesið hvert kvöld æfi minnar.
Nú fór heldur að lifna yfir. Fólkið kom inn og fór að
búast sparifötum sínum. — Önnur vinnukonan hjálpaði
mjer að fljetta hár mitt. „Því kemur ekki mamma?“ spyr
jeg. — „Hún er að skamta og bað mig að hjálpa þjer.“ —
Jeg var heldur glöð yfir að fá að fara í áttskeftukjólinn og
láta á mig belti saumað rósum. Borði bundinn í hárið,
svartir sauðskinnsskór með hvítum eltiskinnsbrydding-
um og nýir röndóttir sokkar. — Já, þá voru ekki börnin
klædd silki eins og nú tíðkast, en við vorum hjartanlega
glöð og þakklát, þegar okkur voru gefin ný föt. Við þekt-
um ekki annað en heimaunnin föt, þau voru hlý og áttu
vel við íslenskt veðurfar.
Sólborg fóstursystir mín, sem var 5 árum eldri en jeg,
bar inn jólamatinn, ljet hvern disk á borð eða hillu hjá
hvers eins rúmi. — Það var alt kaldur matur: Reyktur
magáll, lundabaggi, súr svið og stór hlaði af laufabrauði
og pottbrauð og smjör. Ekkert hangikjöt, Jrað var geymt
jóladeginum. Svo var stórt tólgarkerti ofan á hverjum
diski. Hnausjrykkur rúsínugrautur. — Þegar Jretta var
borið inn, var fólkið að búa sig og enginn snerti sinn mat,
þó var ekki örgrant um að rent væri hornauga til matar-
ins, sem margra ára venja hafði gert friðhelgan Jrar til
lestur hafði verið lesinn og bæn beðin.
Faðir minn tók bækurnar ofan af hillu kl. 6 og byrjaði
að lesa. Allir, sem gátu, sungu jólasálmana. Jeg var ung,
Jregar jeg lærði lög og söng með. Allir voru með lífi og sál
við Jtessa athöfn, og að henni lokinni buðu allir hver öðr-
um góðar stundir með handabandi. — En hvað mjer er
kær sú endurminning, Jrað var hátíðleg stund, allir sem
einn maður sameinaðir í kærleika, einhuga að vera sem
bræður og systur þessa dýrðardaga.
Svo dreifðist fólkið um baðstofuna og fór að kveikja á