Hlín - 01.01.1946, Blaðsíða 115

Hlín
113
laus alla nóttina. — Uni morguninn er komið vcstanrok, svo jeg ijet ckki
kýrnar út fyr cn undir hádogi. En þegar jcg lýk upp bakdyrunum, hvað
sjc jcg þá? Fjósveggurinn er allur bruunin til ösku innfyrir miðju, en
raftafæturnir lrara heitir, ekki sviðnir. — I>að lreftir þá fokið neisti niður
í skjólið úr rörinu kvöldið áður og læst sig í vegginn, þó rigningin
væri. — En sú Guðs rnildi, að eldurinn skyldi ckki rjúka á bæinn cða
heyin, setn vóru í vindstöðunni fáa faðma í burtu. — Óskiljanlegt er
mjer það. Gat ekki Drottinn passað þetta eða afstýrt tjóni, nema að gera
mig svo hrædda, að jcg þyrfti að biðja um hjálp? — Jcg veit það ekki.
Svo var vandinn mestur að geta drepið þetta í slíkti roki. En það
tókst með Guðs hjálp.
Þctta er aðeins eitt dæmi af ótal, sem hans blessuð náð og varðveisla
hcfur umkringt mig með um æfina. — Honum sje lof og eilíf dýrð!
Ó.
Af Norðurlandi er skrifað á útmánuðum 1040: — I>að er nú býsna
svipað með okkur konurnar og íslensku björkina. l’egar snjónum hleður
niður, sveigist limið til jarðar, og er ekki annað sýnilegl. en að allur
Ufsþróttur sje brotinn niður að fullu, en þegar dregur úr frostinu, fer
limið að rjetta sig upp, og þegar sólin skfn aftur, hristir björlfin af sjer
fargið, ag stendur bein og þróttmikil, tilbúin að taka þátt í vakningar-
starfi vorsins á ný.
Nú langar mig mcst til að lesa og skrifa, fylgjast með útvarpinu og
ná í konurnar til að tala við þær ýmislegt, sem í hugann kcmur.
— — — Jcg trúi á sigur hins góða í hverju máli. — Trúin er það
feyknaafl, sem flytur fjiill og leysir gátur, sem engin mannleg viska enn
fær leyst úr. — Ekkcrt vald getur eyðilagt trúna, þar sem hún ríkir í
almætti sínu, hvort sem þar er um að ræða einstaklings- cða alheimsmál.
S.
Úr Strandasýslu er skrifað: — I>ú varst einusinni að spyrja mig um
það, hvort nokkrir licfðu haft hjer kenslu á hcndi, áður cn sveitakennar-
arnir komu til sögunnar, eða hvort nokkrir hcfðu sjerstaklega gefið sig
við barnakenslu. — Ekki hefur mjer lekist að hafa upp á nokkrum, sem
hægt er að segja að lcgðu það fyrir siig. — Raunar kendu margir, bæði
á síninn heimilum og annara, cn ekki neitt að staðaldri, cn drýgstir
held jeg að prestarnir liafi nú orðið. Til þeirra fóru margir, sem
gátu veitt sjer ]>að að læra dálilinn tírna, og varð mörgum að góðu. —
I>ó þekti jcg tvo bændur, sem sögðu mörgum unglingum til. Annar var
Gísli Sigurðsson, afi Jakobs Thórarcnsens skálds. — Hann bafði lært í
Flatey hjá síra Ólafi Sivertsen og síra Eiríki Kúld. — Hinn var Guðni
faðir síra Jóns á Prestsbakka og síra Einars í Reykliolti. Hann fjekst
nokkuð við að segja til börnum og unglingum, enda prýðilega að sjer,
þó sjálfmentaður væri. f.