Hlín - 01.01.1946, Qupperneq 99

Hlín 97
in, hvítan og rauðan, eru þrotin, en unginn alfiðraður
hefur fengið harðan nadd A nefið.
Unginn er orðinn matarlaus og þykir þröngt um sig
inni í egginu. Ræðst hann því á skurnina og lemur hana
innan frá með harða nefbroddinum, ;,dikk, dikk, dikk,
dikk“.
Reynslulaus æðurinn veit ekki hvaðan á sig stendur
veðrið og er á milli vonar og ótta. En unginn litli verður
undir eins þreyttur, gefst upp og sefur í heilan sólarhring.
Um hádegi næsta dag heyrði Brúnkolla hljóðið dular-
fulla aftur — dikk, dikk,dikk, dikk. En nú var það ákveðn-
ara en áður og nærri því strax fylgdi urg og brothljóð.
Það var ekki lengur um að villast. Ungi var að brjóta á
einu egginu. Dökkleitt nef gægðist út um gat á digrari
endanum, tí, tí, tí, tí, tí, tí.
Brúnkolla hlustaði hugfangin á tístið í litla nefinu.
Fegursti söngur hefði ekki látið betur í eyrurn hennar.
Þannig liðu nokkrar klukkustundir. Unginn safnaði
kröftum til nýrrar atlögu. Undir kvöldið tók hann nýtt
viðbragð. Hann bylti sjer og rjetti úr sjer. Skurnin sprakk
á mörgum stöðum í senn. Rennandi blautur skreið svart-
ur unginn úr eggskurninu, sem hafði veitt honum skjól
og vaxtarskilyrði í þrjár vikur, en var nú orðin þröng og
úrelt.
Ekki leið á löngu, áður en annar ungi í hreiðri Brún-
kollu rak nefið út úr skurninu, og þannig skreið hver af
öðrum úr egginu, uns Jreir voru komnir sex.
í Hvúley:
Systkinin komu nú brátt upp á klettana, þar sem þeir
voru hæstir. Þaðan sást um alla eyjuna og út yfir sundin,
upp til fjalla og út á haf, svo langt sem augað eygði. Þetta
var unaðslegur staður. Það var engu líkara en að móðir
náttúra væri að halda stórfenglega hátíð, hefðifengiðsjálft
lífið til að búast sínum fegurstu skartklæðum og setjast í
7