Hlín - 01.01.1954, Qupperneq 148

146
Hlín
Gullinhyrna varð fyrir því óláni að renna niður svellaðan lsekj-
arbarminn, beint áhöfuðið, og gat sig hvergi hrært.
Jeg kastaði frá mjer því, er jeg var með, og hentist af stað.
Sje þá hvar ærin stendur á höfði í læknum. — Jeg rykki í, en
get engu þokað. — Við athugun kom í ljós, að annað hornið
hefur skorðast undir klakabrún. — Tókst þó fljótlega að losa
það, og kippa ánni upp með tilstyrk barnanna. — Virðist hún
þá vera dauð. — Fara þá börnin að gráta, og spyrja mig, hvort
ómögulegt sje að hjálpa henni, það sje svo voðalegt, að hún
Gullinhyrna sje dáin, er hann pabbi komi heim. — Jeg segi þar
fátt um, en dreg hana þannig til, að hún liggur í halla, og byrja
um leið lífgunartilraunir á ánni. — Við nuddum hana alla aftur
og fram teygjum hana og togum og látum hana standa á höfði.
— Og viti menn: — Eftir allgóða stund merkjum við eins og of-
urlitla stunu, en undur veika, og áfram er haldið af enn meira
krafti, og nú sjest titringur á öðru augnalokinu, og aftur stuna,
og nú sterkari en fyr — og eftir skamma stund er hún byrjuð
að anda á ný, og augun fara að opnast.
„Guði sje lof,“ leið frá munni okkar allra í senn. — Enginn
fær lýst þeirri gleði, er gagntók okkur, er Gullinhyrna gat
staðið upp og rölti heim í húsið sitt.
Vel má vera ,að ýmsum finnist þetta naumast frásagnarvert,
þar sem um er að ræða skynlausa skepnu, eins og við köllum
það. — En það sýnir þó, að minsta kosti enn einu sinni mátt
lífsins, og þessa ótrúlegu seiglu, sem einkennir lífið hvar sem er.
Anna S. Gunnarsdóttir, Egilsá, Norðurárdal Skagafirði.
Guðrún Aradóttir ljósmóðir í Framnesi við Djúpavog, skrifar:
Jeg sendi þjer hjerna til birtingar í „Hlín“, ef þjer sýnist kafla
úr Endurminningum Guðmundar frá Nesi, sem var 5 ár hjá for-
eldrum mínum á Fagurhólsmýri í Öræfum. — Þetta er mynd af
heimili foreldra minna fyrst er jeg man eftir mjer.
Jeg var 6 ára, þegar Guðmundur fór. — Foreldrar mínir hjetu:
Guðrún Sigurðardóttir og Ari Hálfdánarson.
„Þegar jeg kom til Ara 12 ára (1885) var jeg látinn hafa
venjuleg unglingastörf, mest snúninga og fjársmölun, sem mjer
ljet snemma vel. — Svo smáfærðist það upp á stærri verkin,
svo sem heyvinnu. — Það var gaman að taka þátt í heyvinn-
unni þar, þó engjamar væru blautar (svæðuengi og bakkar, sem
heyið var dregið upp á á hestum). Grasið var mikið og heyfallið
gott (stör), ræktað með áburði úr Skeiðará og öðrum jökul-
vötnum, sem stundum flæddu yfir. — Jeg vissi til, að einn mað-
ur, Gísli, sem seinna varð bóndi í Papey sló á einum degi 56