Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 13
Illin
1 i
liún lieldur ekki láta sjer yfirsjást þau sannindi, að það
er hún, sem með sínum breytnisfyrirmyndum sáir fræ-
kornum góðs eða ills í hinn gljúpa akur bams- og ungl-
ingssálarinnar.
Vil jeg svo að iokum víkja fáum orðum að því, er jeg
tel undirstöðuatriði í uppeldis- og húsmóðurstörfum kon-
unnar — guðstraustinu — þessari öflugu taug, sem um
aldaraðir og til þessa hefur verið liinni íslensku húsmóð-
ur, í sveit og við sjó, liald og traust gegnum daganna og
áranna baráttu og fórnarstörf.
Það mun líka svo, að engin móðir nje liúsmóðir geti
gert sjer vonir um að standast hina margháttuðu, and-
legu þolraun liúsmóðurstarfsins, hafi hún ekki tamið sjer
að reyna að fá stýrt lífsfleyi sínu eftir þeim leiðarvísi, er
kristinn boðskapur tilvísar.
Hvernig er svo umhorfs á þessu sviði uppeldis- og móð-
urskyldu? Leggur hin unga, bóklærða og fjölvísa nútíma
móðir jafnmikla rækt við það, sem eldri kvenkynslóðin
gerði, að sá frækornum guðstrúar í barnssálina?
Því ver er líklega ekki hægt að svara þessari spurningu
játandi, eða þannig segist þeim frá sumum, er telja sig
best til þekkja, en segja að stór lrluti þeirra unglinga, er
bókfræði iðka, kunni ekki einu sinni Faðirvor.
Nýlega átti jeg tal við dálítinn barnahóp á aldri frá
6—10 ára. Jeg spurði börnin, hvort þau kynnu signingu,
kvöld- og morgunvers. — Flest svöruðu neitandi, en þau
fáu sem kváðust kunna, sögðu ömrnu sjer kent hafa.
Þarna er alvarleg hætta á ferð, er nútíma, íslenskir for-
eldrar gera sjer líklega ekki ljósa grein sem skyldi.
Oft hefur hin góðhugsandi, trúaða, íslenska móðir af
naumum tíma sniðið til að eiga fyrirbeiðslu og bænar-
stund með barnahópnum sínum. En óhætt mun að full-
yrða, að engum tíma lífs síns telji hún sig hafa betur
varið en þeim, er hún helgaði börnum sínum til bæn-
ariðju.
Þið ungu konur, reynið í tíma að gera ykkur sem