Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 158
156
Hlin
Slegið hefi jeg grasið grænt,
gróin varið túnin;
æðarkollur eggjum rænt
og af þeim lireinsað dúninn.
Löngum skeytti ljá við orf,
laglaust hefi eg sungið;
a bakinu stundum borið torf,
Itlauta garða stungið.
Margt hefi jeg á minnið lagt,
cr mætti á vegi förnum;
stundum af Jiví sögur sagt
sveinum, meyjum, börnum.
Vetur, sumar, vor og haust
varð jeg öðrum þjóna;
sagnakverið ljet ei laust,
las við rokk og prjóna.
Tróð í meis við tööustál,
tíðum steikti rjúpu;
skolaði kofu, skarfakál
skar í graut og súpu.
Skepnum gefið hef jeg háf,
hann í lengjur skorið;
mokað taði í mykjukláf,
mat á engjar borið.
Stundum svöngum bita bauð,
breytti smjöri í sköku;
fjallagrasa graut jeg sauð,
gerði sölvaköku.
Tínt liefi ber og 'títt í vind
tölt um móabörðin;
hleypt í skyr og lielt á grind,
hirt og klofið svörðinn.
Jeg Iiefi kaffibaunir brent,
breitt og rakað heyið;
fyrir spröku færi rent,
fisk að borði dregið.
Kunni jeg rnosa klettum frá
kljúfa í heimalöndum;
svo lief jeg stundum sjónum á
seii greitt úr böndum.
Hnýtt liefi net og fest að flá,
fróðum mönnum unnað;
völu látið veðri spá,
vers og bænir kunnað.
Fáki hef beitt um freðna jörð
og frónið blómum gróið,
og út urn breiðan Breiðafjörð
bát og skipi róið.
Heflað segl eg lief við rá,
hert á reiðaböndum;
austurtrogi tekið á,
tveimur ausið höndum.
Ló að stundum Jrætti neyð
þetta við að striða,
úti á kaldri lagarleið
var lœrt að vinna og hlýða.
Þó gæfist mjer ei gull í mund,
og grátt mig ljeki þörfin,
eg hef marga yndisstund
átt við liversdagsstörfin.
Þá eru kveðin Jsessi ljóð,
Jrar við skal nú lenda.
Verið þið blessuð, börnin góð,
bragurinn er á enda.
Herdís Andrjesdóttir.