Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 157
Kveðið við spuna
Þó mig gigtin þjái grimm
og þunnan beri jeg lokkinn,
sjeð hafi árin íjötíu og fimm,
sit jeg enn við rokkinn.
Þið, sem eruð ung og frá
og engu viljið sinna,
getið ekki giskað á
hvað gaman er að vinna.
Ungu fólki er svo tamt
úti á götu að vera,
hollara jeg hygg því samt
heima meira að gera.
Svo jeg enga særi hjer,
segi jeg ekki meira;
en langi ykkur að læra af mjer,
leggið þá við eyra.
E( hafið tíma að hlusta á
og hættið öðru að sinna,
eg skal segja ykkur frá,
hvað ung jeg lærði að vinna.
Hreinan ykkur sannleik sel,
svo á þessu stendur,
alt það, sem' að upp jeg tel,
unnu mínar liendur.
Löngum hcfi að lömbum gáð,
leitað, týnt og fundið;
rjett í höföld hvítan þráð,
hespað, spólað, undið.
Jeg hefi fram í klettakór
kindur sótt og rekið,
mjólkað kýr og mokað flór,
moð úr básum tekið.
Ullina hefi jeg tíðum tætt,
úr togi glófa unnið;
svo hef jeg líka sokka bætt,
saumað, prjónað, spunnið.
Stúrin hefi jeg starað í glóð,
steikt af þorski roðið;
bæði vjelar við og hlóð
verkað mat og soðið.
Til að hefta hungursnauð
hefi jeg þorskhaus rifið;
strokkað rjóma, bakað brauð,
búr og eldhús þrifið.
Lúið hefi jeg bakið beygt,
bundið stundum heyið;
malað kornið, kjötið steikt,
kcflað lín og þvegið.
Jeg hefi meðan fult var fjör
fje á vorin rúið;
kerti steypt úr kindamör,
kveik úr fífu snúið.
Flattan hefi jeg fiskinn hert,
fugla reytti lengi;
skó úr sauðaskinni gert,
skafið elta þvengi.