Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 126
124
H lín
stund. Framsýni og víðsýni, það er það, sem vantar. Menn
verða að hugsa öld, jafnvel aldir fram á við. í þúsund ár
hefur menning þróast í þessu landi. Hún getur vel þróast
í önnur þúsund ár. Hver veit? En varðveitum við ekki
moldina, glötum við menningu okkar og fólkinu líka.
Fólkið flýr til betri lífskjara, þangað sem rányrkju heims-
ins hefur ekki enn tekist að verða náttúrunni yfirsterkari.
Við verðum að hverfa frá hjarðntensku til nútímans,
hverfa frá rányrkju og ofbeit — hefja landgræðslu, ekki
aðeins garðyrkju, heldur landgræðslu í stórum stíl. Við
verðum að fá liina fullkomnustu þekkingu meira í þjón-
ustu okkar. Moldin okkar gefur enn af sjer svipuð verð-
mæti og sjórinn kringum landið. Við verðum því að
fara varlega með hana, sýna henni alúð og umhyggju,
kynnast eðli hennar og eiginleikum ekki síður en sjávar-
ins, moldin stendur okkur jafnvel ennþá nær. Gleynrum
við uppruna okkar, er menningu okkar og sjálfstæði
hætta búin, því: „Af moldu ertu kominn, að nroldu
skaltu aftur verða.“
Stórþjóðirnar í austri lifa á fornri frægð; við erum að-
eins smáþjóð, en — við lifunr líka á fornri frægð.
Vöknum, hefjumst handa, klæðunr landið grösum og
skógi á ný. Landið fýkur undan fótunr okkar. Stöndum
vörð um íslenska mold og íslenska nrenningul
Heili fslands er í veði.
STAKA.
Þegar sólin gyllir grundu
og gróðurmoldu sendir yl,
átt hef jeg marga yndisstundu
af því bara að vera til. — S. G.