Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 25
Hlin
23
Þorbjörg Sveinsdóttir.
MINNING.
Matthías Jochumsson.
Ertu dáin, aldna vina mín,
öskuhrúga sálarborgin þín, —
liðin, búin þessi þunga raun?
Þú varst eldborg, nú ertu’ orðin hraun.
Harða, blíða, heita, sterka sál,
hjarta þitt var eldur, gull og stál,
ólíkt mjer, en alt eins fyrir það,
ertu gróin við niinn hjartastað.
Öllu góðu unni jeg sem þú:
Einurð, sannleik, drengskap, von og trú,
eins mig píndi þessi botnlaus þraut,
þessi urð, er sligar lífsins braut.
En jeg hræddist hjartalífs þíns eld,
heillar þjóðar kvölum varstu seld,
vildir sjaldan vægð nje stundarbið,
vildir stríð, og helst að fornurn sið.
Hvert þitt andtak gafstu þinni þjóð,
það var hún, sem kynti tvenna glóð:
Hatrið, sem bar reginkrafta keim,
kærleik þinn, sem bar sinn guðdóms eim.
Fyr á öldum eldar þessir tveir
ódauðlegan gerðu mannsins leir:
Hildigunnar, Buðladóttur bál
bygði grunninn undir þinni sál.
Heift og Elska mótar marka skil,
myndar alt, sem er og verður til,