Hlín - 01.01.1959, Blaðsíða 26
24
II lín
skapar sögu, skapar lífsins stríð,
sköpum veldur heimsins löngu tíð.
Efist eigi, lítið láð vort á:
Logi og Kári skapavef þess kljá.
Ást og Hatur elda tímans seyð,
ekki goðin, þau eru aldrei reið.
Þeir sem höfðu þeirra krafta mest,
þeir hafa’ unnið dáðaverkin flest,
hærra, hærra metum lífsins lyft,
lengra, lengra fram á veg því kipt.
Dýpstu rökin þó eru’ ósögð enn:
Ást og Heift þó skapi stóra menn,
rjetta stefnu siglir aðeins sá,
sem hið góða mestu ræður hjá.
Þessi rökin — þessi mynd er þín,
þú, sem kveðja Ijóðaversin mín!
Einstæðing að einurð, rögg og dáð,
annan meiri sá ei þetta láð.
Gamla ísland, bjóð nú brúði rúm,
bestu sæng, því nú er komið húm,
þinnar hálfu þau hin einu laun
þiggur hún og gleymir dagsins raun.
Hennar líf var heiður þinn og lán,
hennar dauði vandi þinn og smán,
hennar bölvun hlekkur um þinn fót,
hennar blessun frelsi, siðabót.
Guð sje með þjer, gamla heiðursfrú!
Guðleg elska var þín sanna trú.
Elskan, meiri’ en hatur alt og heift,
henni fær ei dauðinn sjálfur steypt.