Morgunn - 01.06.1924, Blaðsíða 39

MORGUNN
33
Tirs, sem gæti valdið því, að ekki yrði unt að verða við þeirn
tilmælum. Mér var, sem forseta félagsins, örðugt að sætta mig
fullkomlega við það, að rannsóknarfundirnir einir kynnu að
takast, með fáeinum mönnum viðstöddum, en að allur þorri
þeirra, sem beðiö höfðu um að koma á fundina, ættu þess ef
til vill engan kost. Fyrstu fundirnir gáfu vonir um það, að
unt yrði að verða við þessum óskum félagsmanna. Og eg sé
enga ástæðu til þess að efast um þaS, að ef þaS slys hefði ekki
komið fyrir, sem sagt er frá í skýrslunni frá 3. fundinum, þá
liefði það tekist.
Viö tókum þá stefnu í málinu að fara að ráðum „Mika.“
Við hjónin höfðum sérstaka ástæðu þegar frá byrjun til
þess að véfengja það ekki, að fyrirbrigðin gerSust blekkingar-
laust. Daginn áður en fyrsti fundurinn var haldinn tókum við
að tverða vör við þau. Við heyrðum högg nálægt miðlinum,
sem enginn vafi gat leikiö á um, að voru dulræns eðlis. Og í
all-sterku ljósi settist miðillinn, eins og af tilviljun, í stólinn í
byrginu.
Þá kallaði liann til konunnar minnar, sem var í sömu
stofunni, og sagði lienni að ltoma og sjá. „Það er að koma
'hérna,“ sagði hann. Iiún kom alveg að stólnum og sá mjög
greinilega hvítan, glæran skýhnoðra koma upp frá vinstra
lærinu á miðlinum, smá-stækka og verða á stærð við hönd.
Henni kom þegar til liugar, að hönd væri að myndast og henni
fanst liún geta greint, hvar hnúar og fingur ætluðu aö mynd-
ast.Dyrnar inn að skrifstofu minni voru opnar, og konan mín
kallar til mín, og segir að merlrilegt atrvik sje að gerast. Mér
var svo ant um fundinn, sem í vændum var daginn eftir, að
eg bað þau að hætta þessu. Eg var hræddur um, að ef nokkur
tilkomumikil fyrirbrigði færu að gerast, þá mundi fundurinn
ónýtast. Miðillinn spratt þá upp úr stólnum og skýhnoðrinn
livarf. Konan mín segist ekkert hafa séð greinilegar á öllum
tilraunafundunum, né í daglegu lífi, en þennan livíta, glæra
■slcýlmoðra. Og, eins og áður er sagt, gerðist þetta áSur en til-
raunirnar hófust. 3