Morgunn - 01.06.1924, Blaðsíða 66

60
MOEQUNN
af líkamning og um leið sáu þeir hinir sömu, þar á meðal Guðm..
Thoroddsen, efri part miðilsins. Sérstaklega tekur Jakob Jón-
asson þetta fram: „Eg sá miðilinn sitjandi í stólnum, haldandi.
saman höndum í kjöltunni, og sá eg niður á mið læri hans, sem
voru bæði í jafnri hæð, en um leið hvítan hjúp, án þess að'
geta séð nokkura áliveðna lögun á því; var það svo hátt, aö'
það mundi hafa tekið mér undir hendur.“
Þá kom kvenvera í tjaldgættina rétt sem snöggvast; fanst A.
S. hún þekkja aftur „Rósu“ (enda kvað „Mika“ síðar svo hafa
verið) ; Thoroddsen og fleiri tóku eftir því, að slæður hennar-
falla öðru vísi en slæður „ELísabetar“ ; slæður „Rósu“ féllu frá
liöfði hennar óbrotnar alveg niður á gólf. Á sama augnabliki
lyftist tjaldið frá veggnum hjá Ii.N. og stóð ,Elísabet‘ þar alveg-
við hné hans. Péll ljósið nú svo vel á hana, að hann og þeir,.
er næst sátu, sáu liana betur en þeir höfðu séð nokkura veru
áður á fundum þessum. Sást skýla líkt og skýluklútur fram
af höfði hennar (A. S. og Halldór Ilansen) og hvítt herðaslag
um axlirnar, er slóst frá brjóstinu, er hún beygði sig fram á við.
Var hún með bera handleggi upp að olnbogum, og sást einkar-
vel vinstri handleggurinn (Halldór Hansen). Ilún beygöi sig:
fram á við, tók vinstri hendi í pilsslæðurnar, sem ekki náði
lengra en niður á ökla. Hún dvaldist hjá oss lengur en nokkuru
sinni áður, er hún hefir birzt þarna við vegginn. H. N. ávarp-
aði hana, þakkaði henni fyrir, hvað vel hún sýndi sig. Rétt í
sama bili og hún hvarf inn fyrir tjaldgættina kom hávaxim
vera í tjaldgættina og sást hún öll. („Jakob“ að því er virtist,
og svo sagði „Mika“ síðar). Var slæðum vafið einkennilega ru
liöfuð þessarar liávöxnu veru, alt ööruvísi en hinna.
Þá bað „Mika“ um að ljósið væri minkað. Skömmu síðar-
kom eitthvað hvítt í gættina; sýndist sumum það vera hand-
leggsmynd. Nokkuru síðar kom vera við vegginn lijá H. N.
Sást hún ekki eins vel og fyrra sinnið, af því að ljósið var'
daufara. Þó sá H. N. hana vel og tók eftir að handleggirnir-
voru berir upp að olnbogum, og fanst honum og konu hans,.
A. S., búningurinn vera sá sami og fyrra sinni. Þá segir hann:
við hana: „Er det Söster Elisabetf1 Þá sló hún fram slæðum